Man valt van ladder - Voorzitter raad van kwaliteit, Orde

Vorige week belandde ik in het ziekenhuis waar ik zelf werkzaam ben. ‘Man valt van ladder tijdens klussen’. Hoewel ellendig (wervelfractuur), ook een testcase voor de kwaliteit van de zorg. Mijn n=1-ervaring: die is fantastisch, met hier en daar een aandachtspunt.

De acute-zorgketen werkte perfect: van het bellen van 112 tot het snelle arriveren van een ambulance. Professionele ambulancebroeders gaven direct een gevoel van veiligheid. Bij hen geen spoor van twijfel, ondanks de herkenning (‘ha Wim’, ‘tjee Marcel’).

Op de SEH kon de triage wellicht doelmatiger. Was die contrast-CT om een lever- of milt-
ruptuur uit te sluiten zonder buikklachten, bij een soepele buik en hemodynamische stabiliteit echt nodig? De diagnose was al snel duidelijk. Maar wat als ik een combinatie van aandoeningen zou hebben gehad waarvan de behandeling in verschillende ziekenhuizen geconcentreerd zou zijn geweest? Stel een intracerebrale bloeding en een heupfractuur? En hoe zou dat passen in de organisatie van
de acute zorg zoals geschetst in het rapport van ZN?

Wat als ik een combinatie van
aandoeningen zou hebben gehad?

Er bleek sprake van een niet-neurologisch bedreigende fractuur. Wat wil je dan als patiënt weten? Operatie of niet? Hoe zijn de vooruitzichten? Wat kan en mag ik? Logisch, maar weten we de antwoorden op dergelijke vragen wel? Ik dacht aan drie initiatieven.

Ben Willem Mol en het onderzoeksconsortium van de NVOG gebruiken klinisch evaluatie-onderzoek om dergelijke vragen te beantwoorden, om zinvolle van niet-zinvolle zorg te onderscheiden en dus kosten alleen daar te maken waar dat iets oplevert. Inmiddels is een dergelijke opzet een van de speerpunten geworden binnen de campagne ‘Verstandig kiezen’ die wordt gedragen door de OMS en andere
partijen.

Het tweede initiatief betreft klinische registraties, gesteund door professionals. Niet om te kiezen waar ik in mijn acute situatie heen gebracht wil worden, maar om kennis op te doen en te weten dat dat ziekenhuis er alles aan doet om haar eigen handelen te verbeteren aan de hand van goede spiegelinformatie. Dat dit werkt laat onder andere DICA (Dutch Institute of Clinical Auditing) zien, met als plezierig neveneffect een belangrijke reductie in kosten. De OMS zet sterk in op dergelijke registraties.

Het derde initiatief: samen met de arts een keuze maken uit de opties. In de VS is per specialisme een top 5 gemaakt van gesprekspunten tussen arts en patiënt over diagnose en behandeling. Momenteel onderzoekt de OMS samen met de wetenschappelijke verenigingen hoe deze succesvolle choosing wisely-campagne kan worden vertaald naar Nederland.

De zorg in het ziekenhuis was prima. Ik had geluk: het was rustig op de afdeling, de verpleging had wat ruimte, ondanks sluiting van bedden door personeelstekort (nog zo’n issue voor de toekomst). Omdat de gipsmeester in het pinksterweekend terugkwam (is 24-uurszorg in ziekenhuizen rendabel?) kon ik met gipscorset twee dagen na opname naar huis. Bij de apotheek nog onduidelijkheid over de maagbeschermer bij de NSAID’s (ik wist: zelf betalen, maar hier bleken nog onverwachte varianten mogelijk, en natuurlijk een zondag-opslag in de prijs).

Marcel Daniëls, voorzitter Raad Kwaliteit, Orde van Medisch Specialisten