Komt er een akkoord over de huisartsenzorg?

Onder de vorige minister van VWS hebben de hoofdlijnenakkoorden hun intrede gedaan in de zorg. Dit zijn meerjarige afspraken over de inhoud, organisatie en financiering van de zorg. Dat is een mooie manier om landelijk de grote lijnen uit te stippelen. Waar een individuele zorgaanbieder vaak maar beperkte ruimte heeft om specifieke afspraken te maken, kun je op landelijk niveau met elkaar bespreken wat knelpunten en gewenste ontwikkelingen zijn, wat er nodig is om die aan te pakken en dat eenieder zich daarvoor gaat inzetten. Daarom zijn we als LHV ook voorstander van het sluiten van een nieuw akkoord voor de huisartsenzorg, per 2019.

De afgelopen tijd waren de eerste gesprekken over een huisartsenakkoord. Die gingen erover of een akkoord er überhaupt in zit. De zorgverzekeraars uitten – richting ons en publiekelijk – hun twijfels. Maar ik zie die twijfels nu afnemen. Het akkoord over de medisch-specialistische zorg (MSZ) zal daarbij zeker hebben geholpen. Immers: als er niets wordt afgesproken met de huisartsen en andere partijen in de eerste lijn, zal het erg moeilijk worden om de doelen uit het MSZ-akkoord – zoals het overhevelen van taken – te behalen.

In deze fase gaan de besprekingen over de inhoud: welke veranderingen zijn noodzakelijk? U kent waarschijnlijk ons verhaal over de werkdruk van huisartsen. Er moet gewoon meer tijd voor de patiënt komen, bijvoorbeeld door minder patiënten per huisarts én investeringen in het ondersteunend team. De wens voor de juiste zorg op de juiste plek wordt breed gedeeld, ook door ons, maar er is nog wel wat nodig om dat te kunnen bereiken.

De bedoeling is dat we landelijk met alle partijen afspreken welke onderwerpen moeten worden aangepakt en dat daarvoor de benodigde investeringen komen. De uitwerking van die onderwerpen zal deels landelijk en deels regionaal plaatsvinden. Een thema als ICT of kwaliteit zal echt uniform en dus landelijk moeten gebeuren. Maar bij bijvoorbeeld de aanpak tijdens ANW-uren of voor meer tijd voor de patiënt kunnen de regionale uitdagingen en mogelijkheden uiteenlopen. Van een grote stad met meerdere ziekenhuizen tot een dunbevolkt gebied met veel vergrijzing; van plekken met voldoende beschikbare huisartsen tot gebieden waar op een andere manier meer tijd voor patiëntenzorg moet worden gerealiseerd.

Ook belangrijk is dat we afspraken maken over monitoring. De LHV zou het goed vinden als een onafhankelijke instantie monitort of er in de regio’s voldoende invulling is gegeven aan de afspraken. Niet om als een politieagent op te treden, maar om onafhankelijk te kunnen vaststellen als het ergens aan schort en daar dan over in gesprek te gaan.

Maar ook als we het daarover eens worden, zijn we er nog niet. Want dan komen we bij de randvoorwaarden. En ja, dat gaat natuurlijk ook over geld. Dat deel kan nog best ingewikkeld worden. Maar voor ons zijn de randvoorwaarden een cruciaal deel van een akkoord, want zonder die voorwaarden kunnen we die inhoudelijke afspraken nooit nakomen en dan heeft een akkoord dus geen nut.

Goede afspraken voor de huisartsenzorg zijn voor de hele zorg van belang. Het streven is dat het akkoord snel tot stand komt. Maar het wordt echt nog spannend of het überhaupt gaat lukken. Want onze handtekening zetten we niet zomaar.