Het zuur en het zoet

Net als mijn collega Gertjan Beens van de NVAB lees ik graag de columns van Frank Kalshoven in de Volkskrant. Eind vorig jaar schreef Kalshoven over het feit dat wachtrijen in de publieke sector vanzelfsprekend zijn omdat prijsaanpassingen niet kúnnen en capaciteitsaanpassingen lang duren. Hij noemde het voor mij meest aansprekende voorbeeld: de wachtrij voor arbeidsongeschiktheidsbeoordelingen. Dit relativeert wel het een en ander. Is daarmee de kous af? Nee, zeker niet wat mij betreft. Eerst het zuur dan het zoet.

Het zuur: doordat de Tweede Kamer in toenemende mate (laatstelijk op 6 januari) aan de minister vraagt hoe deze wachtrij is op te lossen wordt de druk vervolgens afgewenteld op verzekeringsartsen, die tot nu toe nauwelijks zijn betrokken bij oplossingen. Zuur is ook dat het Capaciteitsorgaan al vele jaren waarschuwt voor deze situatie, zoals ik begin 2019 nog betoogde en waarover ik dreigde de degens te kruisen met minister Koolmees aan tafel bij Jinek. En zuur is het zeker als dit probleem dreigt te worden opgelost door anderen dan geneeskundig specialisten (vierjarige opleiding). Je laat een hersenoperatie toch ook niet uitvoeren door basisartsen zoals ik in 2016 al stelde? Een uitgebreidere waarschuwing om ons niet te vervangen volgde nogmaals in Trouw afgelopen zomer. Om een indruk te krijgen van de complexiteit en het belang van ons vak voor de burger raad ik de minister aan de recente themabijlage te lezen bij dit blad die de NVVG en de NVAB samen hebben uitgebracht. Of, als hij het wat luchtiger en korter wil, de katern ‘carrière’ in de NRC van vorige maand waarin (verzekerings)artsen worden geïnterviewd.

Je laat een hersenoperatie toch ook niet uitvoeren door basisartsen

Maar dan nu het zoet. Voor de zomer had de NVVG, wederom samen met de NVAB, een goed gesprek met minister Koolmees, die graag wil dat wij meedenken over een oplossing. En, oorzakelijk of niet, na de vorige column in oktober 2018 waarin wij vroegen om een vervolg, raakten zaken in een stroomversnelling. Wij krijgen inmiddels bij Sociale Zaken en Werkgelegenheid de mogelijkheid om mee te praten over een oplossing, waarbij het vak als verzekeringsarts overeind blijft ten behoeve van werkenden die arbeidsongeschikt dreigen te raken. Wij hebben daartoe ook ons standpunt over taakdelegatie aangescherpt. De wetenschappelijke vereniging bepaalt immers de eisen die men aan taakdelegatie dient te stellen. Bij dit alles is het wel essentieel dat wij extra input krijgen vanuit onze achterban die grotendeels geworteld is in deze uitvoeringspraktijk en die we daarom de komende maanden nog nadrukkelijker gaan betrekken.

Uiteraard zijn er risico’s als je je committeert aan een mogelijke oplossing. Daarom zal ik op gezette tijden toch maar luis in de pels blijven en proberen iedereen scherp te houden opdat het echt over de inhoud gaat die arbeidsongeschikten raakt en waar nu eenmaal hoogopgeleide professionals zoals verzekeringsartsen nodig zijn om hen voldoende recht te doen en tevens te beschermen tegen de overheid.

En o ja, nog de beste wensen allemaal.