Federatienieuws
Gert van Dijk
2 minuten leestijd
Federatienieuws

Goede zorg en de levenseindekliniek

Plaats een reactie

Op 1 maart ging de Stichting Levenseinde-kliniek (SLK) van start. Niet met een gebouw, zoals de naam suggereert, maar met ‘ambulante teams’ die bestaan uit een arts en een verpleegkundige. Zij willen hulpverlening bieden aan mensen die bij hun dokter geen gehoor vinden voor hun euthanasieverzoek, maar die wel binnen de criteria van de wet vallen.

Inmiddels zijn de eerste resultaten bekend. Op het recente SCEN-congres ‘Grenzen aan euthanasie’ bleek dat mensen die de SLK benaderen doorgaans geen terminale ziekte hebben, maar wel meestal een al langer bestaande euthanasie-wens. Het gaat vaak om patiënten met een psychiatrische aandoening of een bijzondere karakterstructuur. Artsen zijn om principiële redenen niet ingegaan op het euthanasieverzoek, maar ook omdat de communicatie is verstoord, of omdat de arts het, gelet op de complexiteit, te veel ‘gedoe’ vindt.

Diverse keren slaagden de artsen van de SLK erin om de eigen arts het euthanasieverzoek weer over te laten nemen (vaker dan dat de SLK-arts de euthanasie daadwerkelijk zelf uitvoert). Zo’n bemiddeling kan waardevol zijn als de relatie tussen arts en patiënt is vastgelopen, of als de eigen arts om een of andere reden de euthanasie niet ‘aandurft’. Vanuit het oogpunt van kwaliteit van de zorg heeft het ook de voorkeur dat de eigen arts verder gaat met het euthanasieverzoek. De eigen huisarts kent de patiënt immers het best, is doorgaans goed bereikbaar en kan naast euthanasie nog andere vormen van zorg bieden. Het zou interessant zijn als bekend wordt waarom precies de arts de euthanasie niet aandurfde of wilde, en waarom de arts geen steun heeft gezocht of gevonden bij een SCEN-arts, de KNMG of de eigen huisartsengroep.

 Ingewikkelder wordt het als de SLK-arts het euthanasieverzoek overneemt. Patiënten met een euthanasieverzoek kampen doorgaans met veel medische en psychische problemen: pijn, angst, benauwdheid, een ervaren gevoel van verlies van waardigheid, zingeving of autonomie. Er zijn existentiële en spirituele problemen, er is rouw, verwarring, eenzaamheid, boosheid en verdriet. Juist vanwege deze complexiteit is integrale zorg nodig: zorg die de hele persoon in acht neemt, niet alleen diens euthanasieverzoek. Een ‘gewone’ arts vraagt zich bij een euthanasieverzoek daarom eerst af waaruit het verzoek van de patiënt voortkomt en welke zorg het meest gepast is. In de geneeskunde gaat het immers om de vraag wat goede zorg is, niet of voldaan is aan wettelijke zorgvuldigheidscriteria. Een goede arts doet meer dan beoordelen of aan de zorgvuldigheidscriteria voor euthanasie is voldaan. Het zou dan ook de voorkeur hebben als de artsen van de SLK de gehele hulpvraag van de patiënt zouden behandelen, en niet alleen diens euthanasieverzoek.

Tegelijk roept het ontstaan van de SLK de vraag op of de beroepsgroep niet zelf actiever moet zorgen dat patiënten elders terecht kunnen als een arts zelf geen euthanasie wil of kan uitvoeren. In Hoogeveen hebben ze dat goed begrepen. Daar hebben 32 huisartsen collectieve afspraken gemaakt om euthanasieverzoeken op te vangen van collega’s die bijvoorbeeld om principiële redenen geen euthanasie uitvoeren. Deze collega’s wordt wel gevraagd open te zijn over de eigen positie en patiënten tijdig naar een collega door te verwijzen. Deze artsen constateerden gezamenlijk een probleem, namen verantwoordelijkheid en vonden een oplossing voor hun patiënten. Een voorbeeld dat navolging verdient in de rest van het land.

Reageren kan op www.knmg.nl/columns

Federatienieuws euthanasie
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.