Een prachtige sector - Voorzitter LHV

Als kersverse voorzitter van de Landelijke Huisartsen Vereniging – ik ben formeel op 1 september
begonnen – zit ik nu in een periode van inwerken, kennismaken en oriënteren. Hoewel de huisartsensector mij in privé-opzicht niet onbekend is, zal ik mij de komende maanden in bestuurlijk opzicht goed laten informeren door de huisartsen die ik vanaf nu vertegenwoordig.

De grote lijnen in de huisartsenzorg zijn mij helder: de huisarts staat voor generalistische, continue en persoonsgerichte zorg. Huisartsen bieden laagdrempelige zorg en zijn vaak een eerste aanspreekpunt voor patiënten en hun omgeving. Huisartsen zijn deskundig en betrokken. Ze kijken naar en kennen de hele mens en de situatie waarin hij of zij verkeert. De organisatie van de huisartsenzorg is in de afgelopen decennia een stuk complexer geworden: zorggroepen, praktijkondersteuners, onderhandelingen met zorgverzekeraars, enzovoort. Net als in de rest van de zorg is de administratieve lastendruk een heikel punt.

Wat ik de komende tijd graag wil ophalen, is wat de gevolgen en wensen zijn voor de individuele huisarts. Waar wordt hij of zij door gedreven, wat werkt demotiverend en wat juist enthousiasmerend? Waar zit de pijn en waar zit de passie? Ik zie erg uit naar die contacten.

Het voorzitterschap van de LHV ligt mooi in het verlengde van wat ik de afgelopen jaren heb gedaan; dichtbij de praktijk, maar ook strategisch en op landelijk niveau. Door mijn politieke loopbaan weet ik hoe strategische gesprekken en onderhandelingen lopen. De LHV heeft het afgelopen jaar stevig onderhandeld met het ministerie van VWS en de zorgverzekeraars over de financiering van de huisartsenzorg in de komende jaren. Aan mij en mijn medebestuursleden de schone taak om erop toe te zien dat de gemaakte afspraken worden nagekomen en te zorgen dat de bekostiging aansluit bij de ontwikkelingen in de sector. Het devies is: geld volgt zorg, niet andersom.

De afgelopen zeven jaar heb ik al de nodige ervaring in de zorg opgedaan, als bestuurder van een instelling voor jeugdzorg en speciaal onderwijs. Daar heb ik van dichtbij kunnen zien hoe gedreven professionals zijn in hun vak en hoe zij het belang van hun cliënten voorop stellen. Mijn collega’s spraken bijvoorbeeld vaak van ‘mijn’ en ‘onze’ kinderen terwijl ze hun cliënten en leerlingen bedoelden; het typeert hun enorme betrokkenheid bij de kwetsbare kinderen waar ze verantwoordelijk voor zijn.
Ik heb echter ook gezien hoe ingewikkeld de organisatorische en financiële kant is en hoe
ingrijpend grootschalige systeemwisselingen kunnen zijn.

De zorgen van huisartsen over de decentralisaties in de jeugd- en ouderenzorg herken ik daarom. Er komt heel wat op de gemeenten én op de eerstelijnszorg af. Dat vraagt om nieuwe rollen en samenwerkingsvormen. Gemeenten zullen snel concreet moeten worden in de
invulling van hun zorgtaken. Huisartsen moeten hun relatie tot de gemeenten en de wijkteams bepalen. Afstemming tussen alle betrokken partijen zal nationaal, regionaal en lokaal moeten plaatsvinden. Ik hoop daar met de LHV een belangrijke bijdrage aan te kunnen leveren.

Ik zie mijn voorzitterschap bij de LHV met plezier tegemoet. Dit is een prachtige sector om me voor in te zetten en ik ben dan ook ontzettend blij met deze kans.

Ella Kalsbeek, voorzitter LHV