Een onbehaaglijk gevoel - Voorzitter Verenso

VOORZITTERSCOLUMN

Een onbehaaglijk gevoel kan mij de laatste tijd zomaar overvallen. Aanleiding: de enorme hoeveelheid veranderingen in onze gezondheidszorg en in de ouderenzorg in het bijzonder.

Komt het door de zorgen rond het verdwijnen van het casemanagement en de problemen rond financiering van dementie ketenzorg? Of de enorme diversiteit in het gemeentelijke aanbod van dagbesteding en herstelzorg? Verwonderlijk zijn ook de plots verdwijnende wachtlijsten voor verpleeghuiszorg. Waar zijn die mensen? En zijn al die nieuwe zorgaanbieders wel bezig met kwaliteit of meer met markt? Frustrerend zijn de ‘regels-zijn-regels’ mentaliteit rond indicaties en de onbereikbaarheid van het CIZ. Zorgelijk is de enorme hoeveelheid privacygevoelige informatie die door gemeentes, zorgaanbieders, CIZ en zorgverzekeraars wordt gevraagd en uitgewisseld.

Het onbehaaglijke gevoel wordt verder gevoed door de eerste signalen in de media over falende zorg voor ouderen, Diederik die met Violieke door de wijk rijdt en nu pas denkt te begrijpen wat we hem al tijden proberen te vertellen en het monomane geluid van mensen die maar blijven praten over de patiënt die centraal moet staan terwijl we steeds verder weg lijken te gaan van die patiënt.

Misschien wordt het ook wel gevoed door het steeds verengen van het doel van deze operatie. Bezuiniging. Maar waarop bezuinigen we en tegen welke prijs? Wat was nu eigenlijk de uitgangspositie behalve de kosten gezien vanuit één departement? Welke nulmeting is verricht naast een blik op de begroting en hoe houden we nu in de gaten of de kwaliteit gelijk blijft? Of beter wordt, zoals men soms zelfs suggereert. In onze sector wordt naast de gegevens van het CIZ niets centraal geregistreerd. Om nog maar te zwijgen van sectoroverstijgende metingen. Zo zou ik willen weten of ziekenhuisopnames door zorgproblemen nu in aantal toenemen of gelijk blijven met het afbouwen van verzorgingshuisplaatsen en dagbesteding? Of dat heropnames vaker voorkomen op plekken waar herstelzorg niet goed is geregeld. Of dat we waarde toevoegen (zowel financieel als op andere vlakken) op plekken waar de netwerken goed samenwerken.

Zo’n onbehaaglijk gevoel moet je natuurlijk niet teveel ruimte geven. Angst is een slechte raadgever. Maar soms is zo’n onbehaaglijk gevoel een nuttig instrument om je te waarschuwen. Dan heet het intuïtie. Ik heb geleerd daar toch wel op te vertrouwen. Wat probeert mijn intuïtie mij te vertellen? Dat het onbehaaglijke gevoel vooral komt door dat wat ik niet hoor. Omdat onze kwetsbaarste medemensen niet op de tv komen, niet geïnterviewd worden en niet zichtbaar zijn. Maar ik weet dat ze er zijn. En als ze echt in de problemen komen, over een tijdje als de draaglast definitief draagkracht heeft overstegen, dan zullen wij dat als artsen merken. Aan ons om dat te signaleren. Want 1 casus is een incident, maar meer wordt een trend. Ik hoop dat u ook uw onderbuik laat spreken en meehelpt de trend van incidenten te scheiden.

Nienke Nieuwenhuizen, Voorzitter Verenso

Download het federatienieuws (PDF)