De tweede rij

Een paar weken in zelfquarantaine, geen vriendinnen zien en tijdelijk bij je ouders wonen. Voor geen enkele coassistent klinkt dat als muziek in de oren. Helaas is het voor sommigen de enige optie om coschappen te lopen zonder al te veel verspreidingsrisico te vormen.

We doen wat nodig is om bij te dragen aan een zo veilig mogelijke zorg, dat is wat je doet als zorg­medewerker. En toch voelen we ons niet altijd een medewerker en dat is zonde, voor alle partijen. Laat mij dit uitleggen.

Steeds vaker worden coassistenten ook ingezet op covidafdelingen waar ze omgeven zijn door een team van gevaccineerde zorgmedewerkers. Daar ben je toch een beetje een vreemde eend in de bijt, maar wel een eend die binnen anderhalve meter van de patiënt staat. Coassistenten zijn het wel gewend om er niet helemaal bij te horen in het ziekenhuis. Tijdens de overdracht zitten we – op een enkele uitzondering na – op de tweede rij. We aanschouwen wat er op de eerste rij gebeurt en wachten geduldig af op het moment dat we daar ooit zelf zitten. Tot die tijd pakken we gewoon het krukje van de co en houden we onze ruggen recht, met of zonder rugleuning.

Het gevoel van er niet bij horen

Afgelopen week werd duidelijk dat een aantal umc’s de coassistenten ook gaat meenemen in de vaccinatierondes. Voor vele van ons een opluchting: het bevestigt dat er aan ons wordt gedacht als onderdeel van het nog niet gevaccineerde zorgpersoneel. Maar toen ik afgelopen maandagochtend mijn mailbox opende, vond ik een ontstemde mail van een coassistent die op diezelfde dag begon aan een coschap op de longafdeling. Hij kreeg te horen dat ook hij gevaccineerd wordt. Het bericht luidde: ‘Eerst zal de vaccinatie voor medewerkers worden afgerond, daarna zijn coassistenten aan de beurt.’ Het gevoel dat hij geen onderdeel was van de afdeling en dat andere medewerkers in het ziekenhuis met minder covidexposure voorrang krijgen, maakte dat hij aan mij vroeg om dit op onze agenda te zetten.

Dit gevoel van er niet bij horen, gaat verder dan alleen deze kwestie. We lopen als coassistent vaak wekelijks op een andere afdeling en vaak dagelijks met een andere arts(assistent) mee. Als coassistent mag je dan wel een witte jas dragen, maar alleen een uniform maakt nog geen eenheid.

Bij de ene afdeling klikt het vanaf het eerste moment, bij de andere duurt het iets langer voordat je je draai hebt gevonden en ben je de dag daarna weer weg. Juist in deze tijd waarin de zorg onder enorme druk staat, is het belangrijk om de coassistent te zien als onderdeel van het zorgpersoneel. We zien nu dat we soms worden ingezet als beddencoördinator van covidbedden, of we nemen covid­testen af in het ziekenhuis om de druk op de zorg te verlichten. Wij kunnen als coassistent juist nu ook vanaf de tweede rij onze bijdrage leveren waar handen te kort komen; aan het bed van de patiënt. Wat we aan de umc’s ­vragen is om ons dan ook daadwerkelijk als medewerker te beschouwen.