De toekomst van ons vak

Deze week mocht ik samen met mijn collega Feico Zwerver referent zijn bij een onderzoekssymposium van de NSPOH, een van de twee beroepsopleidingen voor de verzekeringsgeneeskunde. Hier mochten negen talentvolle verzekerings- en twee bedrijfsartsen hun (voorlopige) onderzoeksresultaten presenteren, waar ze formeel ‘slechts’ twintig dagen tijd voor hebben.

Even een greep vanuit verzekeringsgeneeskundig perspectief:

- het inwinnen van psychiatrische expertise bij een arbeidsongeschiktheidsbeoordeling leidt vaak tot nieuwe inzichten in de diagnose en de vastgestelde belastbaarheid door een verzekeringsarts;

- een eigen herstelmelding door cliënten binnen de ziektewet/arbo-rol (dus zonder werkgever) leidt ook daadwerkelijk tot meer werkhervatting;

- de kans op een tuchtzaak voor een arts werkzaam bij het UWV is erg klein met maximaal 260 tuchtklachten op een totaal van 1,6 miljoen beoordelingen de afgelopen 8 jaar, waarbij zij opgemerkt dat de impact ontegenzeggelijk groot blijft voor diegenen die het betreft;

- een loonsanctie op de stukken leidt niet tot meer loonsancties, waarover het laatste woord nog niet is gezegd;

- een door het UWV als hulpmiddel geïntroduceerd instrument, in het kader van de participatiewet, wordt door verzekeringsartsen op kantoor Tilburg niet van toegevoegde waarde bevonden;

- vrouwen met bekkenklachten maken 20 procent van alle zwangerschap gerelateerde arbeidsongeschiktheid en van deze groep verzuimt meer dan 80 procent nog steeds na afloop van het zwangerschapsverlof;

- in Den Haag/Leiden heeft men van de nood een deugd gemaakt en is men, door de lange wachtlijsten binnen de ggz, zelf begonnen met het aanbieden van korte psychologische interventies, die beloftevol lijken maar waar verder onderzoek is vereist vooraleer definitieve conclusies kunnen worden getrokken;

- beloftevolle collega’s binnen UWV stappen kort na het voltooien van hun verzekeringsgeneeskundige beroepsopleiding over naar private sector, omdat ze financieel onvoldoende doorgroeimogelijkheden ervaren en zich belemmerd voelen om hun werk conform professionele normen en waarden te kunnen invullen;

- binnen een populatie zieke werknemers waarbij de werkgever een loonsanctie heeft gekregen omdat de bedrijfsarts onterecht ‘geen benutbare mogelijkheden’ heeft vastgestelde, gaat toch nog 20 procent in het daarop volgende jaar (gedeeltelijk) aan de slag bij de eigen werkgever.

Wat opviel naast de vaak creatieve oplossingen voor de weinige tijd die eenieder was gegeven, waren de presentatievaardigheden van de aankomende collega’s. Ongetwijfeld een spin-off van de opleiding geneeskunde waarin de laatste jaren meer aandacht is voor communicatieve vaardigheden. Hoe het ook zij, het was een voorrecht deze talentvolle aankomende collega’s te mogen aanschouwen aan het einde van hun opleiding. Ik ben ook benieuwd waar al deze onderzoeksresultaten toe leiden. Hopelijk leidt het vooral tot een verbetering van de verzekeringsgeneeskundige praktijk.

Rob Kok, voorzitter NVVG