Bied perspectief

Eind juni organiseerde de LAD een webinar onder de noemer ‘Van crisisstand naar de hoogste versnelling’. Rode draad: hoe schakelen we, nu de derde covidgolf achter ons ligt, om naar het ‘gewone’ werkleven dat de komende tijd allerminst rustig is vanwege het inhalen van de uitgestelde zorg?

Oftewel: hoe neem je ruimte voor herstel terwijl je tegelijkertijd de druk van de hoogste versnelling voelt?

Diverse sprekers gingen in op die vraag. Een prachtig voorbeeld vond ik de visie van Ziekenhuis Rivierenland. De raad van bestuur heeft daar besloten alle zorgmedewerkers deze zomer een welverdiende vakantie te gunnen. Als iedereen in september terug is, wordt de drukke covidtijd gezamenlijk afgesloten en pas dan wordt het vizier op de uitgestelde zorg gericht, met tijd voor reflectie en met aandacht voor de werkdruk. Met zo’n aanpak bied je medewerkers perspectief en neem je ze écht serieus.

Helaas wordt dat perspectief niet overal geboden. Zo ziet het er voor medewerkers in umc’s allerminst rooskleurig uit, nu de onderhandelingen over een nieuwe cao umc definitief zijn stukgelopen. Zelfs de inspanningen van een bemiddelaar waren tevergeefs ... Werkgeversorganisatie NFU blijft bij haar standpunt dat er geen financiële middelen zijn om te investeren in de 79 duizend umc-medewerkers. Geen salarisverhoging dus en misschien nog wel belangrijker: geen maat­regelen om de werkdruk te verminderen. Natuurlijk snap ik dat de financiële middelen schaars zijn in deze tijd. En uiteraard hopen ook wij dat een nieuw kabinet besluit dat er extra wordt geïnvesteerd in de zorg. Maar zolang dat nieuwe kabinet er niet is, kun je als werkgever niet achteroverleunen en je onttrekken aan je verantwoordelijkheid. Een cao is een jaarlijks of tweejaarlijks terugkerend fenomeen waar je als werkgeversorganisatie simpelweg op kunt anticiperen.

Hoe zorg je voor herstel terwijl je de druk van de hoogste versnelling voelt?

Ik realiseer me heel goed dat de zorg al een hoop kost. Ik ben er dus groot voorstander van kritisch te kijken hoe we het betaalbaar houden en ik denk dat we in de toekomst soms scherpe keuzes moeten maken in wat we wel en niet doen. Maar die kritische blik op de kosten impliceert niet dat je niet meer in zorgprofessionals hoeft te investeren. De werkdruk was vóór corona al hoog, evenals de personeels­tekorten. Als je wilt dat we ook in de toekomst de beste zorg bieden, moet je niet de korte termijn voor ogen houden, maar de lange termijn: hoe zorg je dat werken in de zorg aantrekkelijk blijft – zowel voor de huidige medewerkers als toekomstige zorgprofessionals?

Op dit moment zijn we een ultimatum aan het voorbereiden om de NFU nog één kans te geven met een goed voorstel te komen. Intussen zijn ook de onderhandelingen voor een nieuwe cao ziekenhuizen begonnen en na de zomer wordt het overleg voor een nieuwe cao gehandicaptenzorg en cao ggz opgestart. Ik hoop dat de werkgevers van die cao-tafels zich constructief opstellen en wél hun werk­geversverantwoordelijkheid nemen. Werknemers en werkgevers hebben elkaar juist in deze tijd hard nodig.