Actievoeren: waarom eigenlijk?

Het is u vast niet ontgaan dat er deze zomer actie is gevoerd in de umc’s. Werknemers hebben meegedaan aan stiptheidsacties, er zijn stille tochten en actiebijeenkomsten gehouden en er zijn ‘gouden stethoscopen’ overhandigd aan raden van bestuur (met de symbolische oproep: leg uw oor te luisteren!). Allemaal bedoeld om de NFU ervan te doordringen dat er een goede Cao UMC moet komen, met concrete afspraken over onder andere het aanpakken van werkdruk, een stagevergoeding voor coassistenten en een goed levensfasebeleid.

Helaas is de NFU tot nu toe ongevoelig gebleken voor alle signalen van ontevredenheid – of ze ‘hoort’ ons simpelweg niet, daar ga ik hier niet over twisten. Feit is dat we nu al maandenlang zitten te wachten op een nieuwe cao, terwijl de NFU de 67.000 werknemers in de acht umc’s allesbehalve serieus neemt. In mei zijn de onderhandelingen daardoor vastgelopen. Onze inzet lag zo ver af van die van de werkgevers, dat het simpelweg geen zin meer had om nog met elkaar in gesprek te gaan. Ter illustratie: als wij vragen om een loonsverhoging van 3,5 procent voor dit jaar – wat in vergelijking met andere zorg-cao’s heel redelijk is – en de werkgevers komen nog niet eens aan 1% over heel 2018, dan is ‘in het midden uitkomen’ niet echt een optie. Datzelfde geldt voor andere onderwerpen, zoals werkdruk en een goed generatiebeleid.

Het gaat, zeker voor artsen, natuurlijk niet primair om een beter salaris. Het gaat erom dat we met z’n allen iedere dag patiënten de juiste zorg willen bieden, maar dat we te maken hebben met een werkgever die geen oog heeft voor de hoge werkdruk en die niet bereid is om in z’n eigen personeel te investeren.

De afgelopen tijd is me vaak gevraagd waarom wij er zo ‘strijdvaardig’ en ‘ongenuanceerd’ instaan en waarom we niet proberen in goed overleg tot een oplossing te komen. Laat ik één ding duidelijk stellen: onze onderhandelaars, en die van de andere werknemersorganisaties, hebben er álles aan gedaan om een constructief overleg te voeren. Maar helaas wil de NFU als het erop aankomt geen fatsoenlijk bod op tafel leggen en blijft ze bij haar standpunt dat er onvoldoende geld is. Terwijl we intussen in de media wel verhalen lezen over hoge premies om nieuwe werknemers te ‘paaien’ en om zittende werknemers binnen te houden …

Dat alles bij elkaar opgeteld is de reden dat we verdergaande acties voorbereiden en aan zondagsdiensten denken. Ik vind dat niet ‘ongenuanceerd’; we doen dat heel weloverwogen. En ja, het is misschien strijdvaardig, maar wel de meest logische vervolgstap. Ik doe dus mee als er zondagsdiensten worden gehouden. En ik hoop dat iedere arts dat doet. Is het niet om je eigen arbeidsvoorwaarden, doe het dan voor die van je collega’s. En wie nog twijfelt: actievoeren is niet leuk en al zeker geen doel op zich. Maar het is in mijn ogen de enige manier om duidelijk te maken dat we serieus genomen willen worden. En daarom moeten we met z’n allen – van a(n)iossen tot medisch specialisten, verpleegkundigen, fysiotherapeuten, laboranten en alle andere werknemers – een statement maken.

Christiaan Keijzer, voorzitter LAD