Acht jaar LHV: Het is voorbij gevlogen - Voorzitterscolumn

Ze zeggen wel eens dat de tijd vliegt wanneer je het naar je zin hebt. Het was dan ook een lichte schok om te realiseren dat dit mijn laatste voorzitterscolumn voor Medisch Contact is. Deze zomer loopt mijn voorzitterschap bij de Landelijke Huisartsen Vereniging – na de maximale twee termijnen van vier jaar te hebben volgemaakt – af. Die tijd is werkelijk voorbij gevlogen, never a dull moment!

Toen ik aantrad in 2006 zat de huisartsenzorg in, op z’n zachtst gezegd, onrustig vaarwater. De positie van de huisarts was ongewis; onder het mom van ‘taakdifferentiatie en -delegatie’ was het idee huisartsentaken toe te bedelen aan andere zorgverleners, waardoor de huisarts als poortwachter, generalist en eerste vertrouwde aanspreekpunt voor de patiënt in gevaar dreigde te komen.

De LHV heeft toen de nodige bewegingen ingezet om dit tij te keren. Inhoudelijk is de functie van de huisarts herijkt: duidelijk is waar de huisarts van is, wat de kernwaarden zijn en de voorwaarden waaronder de huisarts zijn werk kan doen. Er is ingezet op een beweging richting meer zorg in de buurt, wat ook politieke weerklank vond. Vanuit die gedachte hebben we de verenigde eerstelijnsorganisaties (VELO) opgericht.

Maar het was ook nodig om naar de positie van de LHV zelf te kijken. Die moest beslist versterkt worden. Er zijn veranderingen doorgevoerd in de verenigingsstructuur en het bureau. We zijn strategische allianties aangegaan en de taken ten opzichte van andere partijen zijn duidelijk afgebakend. De positie ten opzichte van stakeholders, zoals VWS, NPCF, ZN, KNMG, ACM, Tweede Kamer en NZa, is nu veel sterker dan voorheen. De huisarts speelt een cruciale rol in een zeer complexe sector. Dat wordt nu veel breder erkend, ook doordat de LHV overal aan tafel zit.

Dat is natuurlijk niet zonder slag of stoot gegaan. Het was wel eens nodig om 8000 man te verzamelen in de RAI om te ageren tegen bezuinigingen op de huisartsenzorg. Maar ik constateer dat de toekomst voor de huisartsenzorg er een stuk rooskleuriger uitziet. Dankzij de convenanten met het kabinet is de positie van de huisarts stevig verankerd. De relaties met belangrijke spelers zijn nu goed en er is een positieve dynamiek. De LHV staat als een huis, mede dankzij een almaar gestegen aantal betrokken leden. Op het gebied van de zorg in de buurt moet nog heel wat gebeuren, maar de onomkeerbare beweging naar meer zorg in de omgeving van de patiënt is een feit.

Voor mijn opvolger bij de LHV, die overigens in juni bekend wordt, liggen daarin de belangrijkste uitdagingen: de verdere implementatie van de zorgakkoorden en het structureel verankeren van de cruciale rol van de huisarts bij de zorg in de buurt, door het zo goed mogelijk ondersteunen van de huisarts bij het uitoefenen van haar of zijn schitterende vak.

Ik moet bekennen dat ik in de afgelopen jaren een beetje verslaafd ben geraakt aan de zorg. De zorg is fascinerend, complex en staat voor gigantische uitdagingen. Dat gaat nooit vervelen. Ik kijk met grote dankbaarheid terug op de vele, uiterst plezierige relaties (zowel professioneel als persoonlijk) die ik heb mogen opbouwen met artsen en bestuurders. Ik wens u allen veel succes met het versterken en behouden van de uitstekende zorgsector die we samen in Nederland hebben gecreëerd.

Steven van Eijck, voorzitter LHV