Oorlog in Oekraïne

Bombardementen om voorvechters van een onafhankelijke staat op de knieën te dwingen. Het inzetten van burgers als menselijk schild. Lijken op straat. Volledige censuur. Het zijn beelden en omstandig­heden met een akelige actualiteit. Ik kwam ze echter tegen op de expositie Revolusi, over de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië, die op dit moment in het Amsterdamse Rijksmuseum te zien is.

‘Eerst, vooral en altijd ben ik mens, en dus medemens’, hoor ik de gynaecoloog zeggen. ‘Er was laatst een zwangere vrouw die we al weken hier hadden liggen om haar bloedwaarden in de gaten te houden. Ze was rustig, lag veel in bed en lag ondertussen aan allemaal monitors.

Mijn opa sloot zijn garagedeur altijd af met een bajonet. Het lange lemmet stak hij de grond in door twee overlappende ringen die onder aan de garagedeuren waren gelast. Simpel en effectief. Het wapen intrigeerde mij als kind enorm. Opa was een soldaat geweest bij de Prinses Irene Brigade en had Nederland meehelpen bevrijden van de Duitsers. Meer wisten we niet, want hij praatte er nooit over. Behalve die keer toen ik vroeg of ik hem voor een schoolopdracht voor geschiedenis mocht interviewen.

Het gaat niet zo goed met Vladimir Poetin. Zijn lijfartsen maken zich toenemend zorgen over hem. Sinds het begin van de coronapandemie leidt hij een teruggetrokken leven in een ondergrondse bunker in Novo-Ogaryovo, net buiten Moskou. Vladimir is bang. Bang voor van alles en nog wat. Bang voor corona, bang voor omsingeling, bang voor een aanval op zijn persoon. Bang voor verlies van invloed van zijn wereldrijk.

Even waren we de held als zorgverlener. Met name de verpleegkundigen, op de corona-afdelingen en op de ic. Stiekem voelde dat wel fijn, wat extra waardering voor de zorg. Maar uiteindelijk moeten we het niet willen. Het is namelijk geen duurzaam concept, dat heldendom. Sterker nog: het is vaak doodeng en levensgevaarlijk.