Babs Verblackt is freelance journalist. Onder andere werkte ze als China-correspondent voor Trouw en ooit was ze journalist bij Medisch Contact. Nu schrijft ze nog regelmatig voor de rubriek Media & Cultuur.
In de roman Zachtop lachen van Malou Holshuijsen komt een jonge vrouw, die ook Malou heet, bij de psycholoog omdat ze ‘gevaarlijk bang’ is. Ze heeft paniekaanvallen, slaapt slecht en is angstig in het verkeer. Ze heeft ook ‘zeker weten kanker light’, maar daar maakt ze zich minder druk om.
Dat auteur en psychiater Martine Kamphuis ooit zelf in een tbs-kliniek heeft gewerkt, is duidelijk merkbaar in De kliniek. De thriller schetst een uitgebreid beeld van de organisatie, sfeer en gang van zaken aldaar.
Onregelmatige werktijden en slaaptekort gaan – zoals ook menig zorgverlener weet – vaak hand in hand. Met alle gevolgen van dien, zeker ook voor de gezondheid. In Goede nacht beschrijven slaapcoaches Irma Leijten en Aline Kruit hoe werknemers én werkgevers de schade kunnen beperken.
Als ze ‘een jaar of zes’ is, hoort Jorie Horsthuis van haar moeder dat ze een tweelingzusje heeft. Doodgeboren en vervolgens min of meer doodgezwegen, want haar ouders praten er zelden over. ‘Als we het erover hebben (...) praten we niet over “haar” maar over “het”, niet over “dood” maar over “dat ene verdrietige”.’
‘Ik weet niet welke substantie mijn ouders bevatten’, schrijft Claudia Durastanti in De vreemdelinge. ‘Ik weet wel dat ik die niet heb.’ In haar roman verhaalt ze over het leven van en met haar vader en moeder, beiden doof, excentriek en met heel wat ‘grilligheden’: ‘Overdag bouwde mijn vader flats, ’s nachts sloopte hij huwelijken,’ ’Doen alsof’ was in de familie van haar moeder ‘heel normaal: ondanks haar doofheid gaf haar broer Arturo haar elk jaar een walkman’.
