Babs Verblackt is freelance journalist. Onder andere werkte ze als China-correspondent voor Trouw en ooit was ze journalist bij Medisch Contact. Nu schrijft ze nog regelmatig voor de rubriek Media & Cultuur.
Als ze ‘een jaar of zes’ is, hoort Jorie Horsthuis van haar moeder dat ze een tweelingzusje heeft. Doodgeboren en vervolgens min of meer doodgezwegen, want haar ouders praten er zelden over. ‘Als we het erover hebben (...) praten we niet over “haar” maar over “het”, niet over “dood” maar over “dat ene verdrietige”.’
‘Ik weet niet welke substantie mijn ouders bevatten’, schrijft Claudia Durastanti in De vreemdelinge. ‘Ik weet wel dat ik die niet heb.’ In haar roman verhaalt ze over het leven van en met haar vader en moeder, beiden doof, excentriek en met heel wat ‘grilligheden’: ‘Overdag bouwde mijn vader flats, ’s nachts sloopte hij huwelijken,’ ’Doen alsof’ was in de familie van haar moeder ‘heel normaal: ondanks haar doofheid gaf haar broer Arturo haar elk jaar een walkman’.
In Ademen bespreekt Jessica Braun het verloop van de eerste en laatste ademhaling en alles daartussenin: longaandoeningen, luchtvervuiling, slechte adem, de geur van ziektes, sport, seks, meditatie, slaapapneu. Ze citeert uit allerlei studies alsook uit interviews met wetenschappers en ervaringsdeskundigen en deelt haar eigen belevenissen.
Ooit stond de vermaarde Vlaamse neuroloog Steven Laureys ‘net als veel collega-wetenschappers’ sceptisch tegenover meditatie. Mindfulness deed hij af als modefenomeen, ‘een hype uit de blaadjes en van op het internet’. Die tijden zijn voorgoed voorbij, tegenwoordig staat Laureys ‘op de barricade’ voor meditatie. Hoe en waarom, dat licht hij toe in Het no-nonsense meditatieboek.
‘Je bent zoveel meer geworden dan de artsen voorspelden’, schrijft auteur Fen Verstappen in haar debuutroman Moeder af. Toch is er na een hersenbloeding weinig over van haar excentrieke, mondige moeder.
