Ad Kaptein is emeritus hoogleraar Medische Psychologie LUMC. Zijn onderwijs en onderzoek gaan over omgaan met ziek-zijn.
Werkers in de verslavingszorg zullen een grimlach nauwelijks kunnen onderdrukken: ‘… Al dat gezeik. En maar praten over triggers en associaties, praten over risicogedrag, praten over het verleden en toekomstplannen ...’ Werkers in de forensische geneeskunde zullen over een obductie niet vaak zo’n gedetailleerd verslag van twintig gedrukte pagina’s hebben gelezen.
Snij in Laat me toch niet gek zijn de hoofdstukken los en leg ze op een stapel, en niet daarna twee tegenover elkaar liggende hoofdstukken aan elkaar vast: 1 aan 15, 2 aan 14, 3 aan 13, en zo verder. Lees hoofdstuk 1 en dan hoofdstuk 15, 2 en 14, enzovoort. Beetje ingewikkeld, maar het boek is dan ook ingewikkeld.
Het is eind jaren dertig, een hoogleraar archeologie wordt door vrienden geadviseerd Duitsland te verlaten: ‘Ze zullen het onvoorstelbare doen.’
Hoe lang zal je leven? Het is een spelletje aan de bar of bij verjaardagen. Ik speel het wel in de collegezaal met studenten geneeskunde, om de betekenis te illustreren van niet strikt biomedische determinanten van levensverwachting.
Het gaat in Agathe nu eens niet om een patiënt en diens antwoord op ziek zijn. Het gaat om een dokter wiens professionele leven op een paar maanden na zal zijn voltooid. Hij telt hoe vaak hij zijn patiënten nog zal zien: achthonderd behandelsessies in 22 weken.
