Ad Kaptein

Het is eind jaren dertig, een hoogleraar archeologie wordt door vrienden geadviseerd Duitsland te verlaten: ‘Ze zullen het onvoorstelbare doen.’

Hoe lang zal je leven? Het is een spelletje aan de bar of bij verjaardagen. Ik speel het wel in de collegezaal met studenten geneeskunde, om de betekenis te illustreren van niet strikt biomedische determinanten van levensverwachting.

Het gaat in Agathe nu eens niet om een patiënt en diens antwoord op ziek zijn. Het gaat om een dokter wiens professionele leven op een paar maanden na zal zijn voltooid. Hij telt hoe vaak hij zijn patiënten nog zal zien: achthonderd behandelsessies in 22 weken.

‘Ik inventariseer geluiden, menselijke geluiden, niet-menselijke.’ Zo begint Gregor Verwijmeren het fascinerende ziektenarratief over zijn tinnitus. De auteur geeft er de voorkeur aan de afkorting ‘T’ te gebruiken, wellicht een poging het probleem klein te houden.

In Een soort geluk is Amsterdam het podium en de gezondheidszorg de verbindende factor tussen de personages. De roman beslaat de periode 1980 tot 2018. Het boekomslag toont gebroken glas met hier en daar een snipper glinstering. De snippers symboliseren ongetwijfeld de fragmenten uit het leven van de hoofdpersoon.