Ad Kaptein is emeritus hoogleraar Medische Psychologie LUMC. Zijn onderwijs en onderzoek gaan over omgaan met ziek-zijn.
Het is niet moeilijk een boekenkast te vullen met boeken over leven met kanker, geschreven door de getroffenen. Een plankje is zelfs gereserveerd voor overzichtswerken. Daar staan Krebs schreiben (Marion Moamai, 1997), Litterära besvär (Katarina Bernhardsson, 2010), L’Archipel du cancer (Bernard Hoerni, 1991), en Writing Cancer/Kanker schrijven (ondergetekende, 2022).
Werkers in de verslavingszorg zullen een grimlach nauwelijks kunnen onderdrukken: ‘… Al dat gezeik. En maar praten over triggers en associaties, praten over risicogedrag, praten over het verleden en toekomstplannen ...’ Werkers in de forensische geneeskunde zullen over een obductie niet vaak zo’n gedetailleerd verslag van twintig gedrukte pagina’s hebben gelezen.
Snij in Laat me toch niet gek zijn de hoofdstukken los en leg ze op een stapel, en niet daarna twee tegenover elkaar liggende hoofdstukken aan elkaar vast: 1 aan 15, 2 aan 14, 3 aan 13, en zo verder. Lees hoofdstuk 1 en dan hoofdstuk 15, 2 en 14, enzovoort. Beetje ingewikkeld, maar het boek is dan ook ingewikkeld.
Het is eind jaren dertig, een hoogleraar archeologie wordt door vrienden geadviseerd Duitsland te verlaten: ‘Ze zullen het onvoorstelbare doen.’
Hoe lang zal je leven? Het is een spelletje aan de bar of bij verjaardagen. Ik speel het wel in de collegezaal met studenten geneeskunde, om de betekenis te illustreren van niet strikt biomedische determinanten van levensverwachting.
