Theodore Dalrymple
Eigen schuld
2 reacties
Als het over kwesties van arm en rijk gaat, is Theodore Dalrymple vaak goed voor een tegendraadse mening. Dalrymple, die eigenlijk Anthony Daniels (1949) heet, was tot 2005 werkzaam als gevangenispsychiater. Vooral na zijn pensionering is hij gaan schrijven en heeft hij zich, vaak puttend uit zijn ervaringen als arts, ontwikkeld tot een erudiet, scherpzinnig, maar ook omstreden criticus van de moderne verzorgingsstaat.
In boeken als Leven aan de onderkant, Beschaving of wat ervan over is en Door en door verwend verzet hij zich tegen de ‘recht op alles’-cultuur en het doorgeschoten marktdenken, en verdedigt hij de these dat armoede en achterstand allerminst afdoende verklaringen zijn voor wat er sociaal en op het gebied van de volksgezondheid mis is in de westerse samenlevingen. Volgens hem heeft het waardenrelativisme van een onverschillige elite de onderkant van de samenleving bereikt, waardoor burgerlijke deugden als behoedzaamheid, spaarzaamheid en eerlijkheid zijn verdwenen. De gevolgen zijn desastreus: gebroken gezinnen, geweld, alcoholisme, verslaving, overgewicht.
Tot overmaat van ramp worden deze ‘slachtoffers’ ook nog eens gepamperd door een leger van hulpverleners. Hulp die de verstrekkers ‘een goed gevoel’ geeft en de ontvangers verongelijkt en passief maakt. Vooral linkse politici hebben deze mensen zo vaak voorgehouden dat ze zielig zijn, meent Dalrymple, dat ze zich niet meer verantwoordelijk achten voor hun eigen wel en wee. Of hij een punt heeft, mag u zelf bepalen.
Het werk van Theodore Dalrymple is in vertaling verschenen bij Uitgeverij Nieuw-Amsterdam. Een paar titels: Leven aan de onderkant (2004), Beschaving of wat ervan over is (2005), Drugs. De mythes en de leugens (2006) en Door en door verwend (2010).
lees ook
Interview met Dalrymple: Het enige antwoord is detentie
algra
zelfstandige bedrijfsarts, rotterdam nl
Dalrymple is een dokter die naar de werkelijkheid kijkt, maar niet zijn ogen sluit en/of zijn hoofd afwendt. Zijn observaties en analyses zijn hard: 'Britse kinderen hebben veel meer kans op een televisie in hun slaapkamer dan een vader in huis, en ...'de intellectuele elite heeft de ruggengraat van een weekdier'.
Ongezouten kritiek heeft hij op de welvaartstaat die - naar zijn opinie- juist mensen kapot pampert met sociale voorzieningen met apathie, en luiheid tot gevolg. En dat allemaal op basis van vals sentiment ' ze zijn zielig, ze hebben geen kans gehad'.
Zie hier de niet malse cultuurkritiek van Dalrymple in een notendop. Niet iedereen is van zijn kritiek gecharmeerd. Maar toch valt er weinig tegen in te brengen. Maar ja: je moet het natuurlijk wel willen zien.
Neem deze bijvoorbeeld:
'Geen enkele zinnige werkgever in de dienstensector zal een jonge Brit kiezen als hij een jonge Pool kan krijgen. De jonge Pool zal waarschijnlijk niet alleen hard werken en welgemanierd zijn, maar ook nog kunnen tellen. En de kans is groot - de ultieme vernedering - dat hij zelfs beter Engels zal spreken dan de Brit, als we het over de standaardvariant van de taal hebben. Zijn Engels zal misschien minder vloeiend maar wel correcter zijn, zijn accent gemakkelijker te begrijpen.
Voor hen die verder willen lezen en/of kijken: klik door naar VPRO wintergasten of google Dalrymple interviews
Dolf Algra, zelfstandig bedrijfsarts
algra
zelfstandig bedrijfsarts, rotterdam nl
Aanrader: de frisse blik van Paul Frissen, een Hollandse Dalrymple ?
En ja: er zijn nog meer interessante criticasters van de maakbare samenleving, die het lezen en kijken meer dan waard zijn. Bestuurskundige Paul Frissen is zo iemand. Schreef al ee...n aardig boekenplankje vol. Recent bracht hij zijn nieuwste boek uit onder de titel De Fatale Staat.
Frissen's conclusie is dat de 'we', de burgers, slecht met de tragiek (pech, ongeval, risico, leed) van het leven (pech, leed, ongeval, risico) om kunnen gaan en pleit voor een terugtredende overheid ( terugtreden is vooruitzien) en meer zelfredzaamheid van de burger zelf - kort samen te vatten als: eigen bonen doppen eerst.
Frissen observeert en analyseert heerlijk weg bij zaken als operatiebadeend en het potvissenprotocol. Ook het consultatie bureau komt langs.
Een absolute aanrader voor hen die geïnteresseerd zijn in maatschappelijke vraagstukken en de rol van de overheid.
Bekijk en google naar het bijzonder aardige interview van Wim Brands met Frissen in het VPRO programma Boeken
Of lees/google het RMO (Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling) rapporten met mooie titels als: Terugtreden is vooruitzien, Het onbehagen voorbij en Rondje voor de publieke zaak.
Google ook eens op Paul Frissen interviews
Dolf Algra, zelfstandig bedrijfsarts