The sedated society

Beste collega's,
Het lijkt erop dat mijn bedoeling niet geheel wordt begrepen, mogelijk ligt dat inderdaad aan mijn emotie volle manier van reageren. Ik ben het geheel met de collega van der Pol eens dat ons als psychiaters bescheidenheid past. Het ...'uitwaaierende indicatiegebied en de begrippeninflatie' herken ik en daar zijn psychiaters ook debet aan geweest. Velen komen daar nu ook op terug. Maar het kind wordt nu met het badwater weg gegooid is mijn indruk. Ik ervaar regelmatig onrealistische verwachtingen van wat de psychiatrie vermag (overlast, zorgmijders, de maakbare mens). Grenzen van ons kunnen aangeven wordt vaker niet dan wel gewaardeerd. Toch moeten we dat doen. In die zin zijn de bijdragen van Bijl helpend in dat ze ons scherp houden. Echter, de toon van die bijdragen, is mijn bezwaar en ik heb mijn verwondering geuit daarover. Waarom zo denigrerend? Ik zie niet veel psychiaters die trots melden dat ze patienten zo excellent kunnen helpen. Ik zie collega's die hun best doen patienten (en families!) die erg kunnen lijden zo goed mogelijk te helpen met de huidige stand van de wetenschap. Die moet beter, inderdaad. Dan helpt het niet als psychiatrische ziektebeelden worden afgedaan als verzonnen constructen. Het is inderdaad complexer dan een gebroken been. Maar begrijpen we Alzheimer al veel beter? Het brein is nu eenmaal complex en moeilijk te onderzoeken. Daar moeten we wel ons best voor doen. Ik zou sceptische collega's graag uitnodigen om eens een dagje mee te lopen. Doen wij kwaad als iemand na jaren psychose weer meer kan meedoen en niet meer zo angstig is, maar wel 15 kg is aangekomen? Of als een moeder na een post partum depressie, met medicatie, wel weer voor haar kind kan zorgen? Hadden we dan niets moeten doen? Ik herhaal, soms helpen onze interventies, soms niet. Eigenlijk niets nieuws onder de zon. Dat daar zo selectief verontwaardigd op gereageerd wordt, daar verwonder ik mij dus over. Meer lezen Minder lezen

Als gestoken door een wesp, zo reageert collega Elzakkers.
Haar (ik ga er vanuit dat het om een vrouw gaat, maar 'correct me if I'm wrong..') emoties lopen zo hoog op dat ze over haar eigen woorden struikelt.
Mijn mening is dat ons psychiaters besc...heidenheid past. De problemen die wij behandelen kunnen doorgaans slechts metaforisch als ziektes worden beschouwd. Vergelijkingen met andere specialismen en andere, somatische, ziektes lopen dan ook snel mank. Wie herinnert zich niet de vergelijking tussen depressie en diabetes, waarbij bij de eerste een tekort aan serotonine (of welke andere stof in de mode was) moest worden verholpen zoals bij de laatste het ontbreken van insuline?
Psychofarmaca zijn soms prachtmiddelen, bij de ernstige vitale depressie bijvoorbeeld, of bij de ernstige psychose. Het uitwaaierende indicatiegebied en de inflatie van begrippen als depressie en hersenziekte heeft echter tot een vorm van massaal gebruik geleid waar in mijn ogen zeer terecht kritiek op wordt geuit.
Goed dat mensen als Bijl en de schrijvers van het besproken boek ons bij de les houden. Meer lezen Minder lezen

Beste mensen,

Helaas. Ik heb nu 2 negatieve reacties mogen lezen hier op mijn stuk over de recensie van Dick Bijl. Inmiddels heb ik mogen vernemen dat meneer Bijl zich bezint op niet nader genoemde stappen als ik niet rectificeer dat ik een ‘ziekt...ebeeld’ bij hem vermoed. Hetgeennatuurlijk niet zo is, maar verwondering is er wel. Hoezo zo devaluerend steeds? Ik zou graag de ‘objectieve opsomming’ hebben gelezen. Wat ik lees is dat psychiaters willens en wetens, vanuit financieel gewin, patiënten massaal ‘sederen’. Graag hoor ik hoe ik dat objectief moet lezen, dat valt me niet lastig. Wat ik lees is ‘tekortschietende onderzoeksmethodologie’ . Wat ik NIET lees is dat de belangenverstrengeling waarvan gewag wordt gemaakt,niet exclusief voorbehouden is aan de psychiatrie. Wat ik niet lees, is dat het alomtegenwoordig in de geneeskunde is dat we nog geensluitende verklaringen hebben voor stoornissen soms, of nog geen adequate of altijd werkende behandelingen. Dat is niet wenselijk, maar wel de realiteit. Ook in de psychiatrie. Vanwaar toch al dat gehak op de psychiatrie dan? Hoezo is dat zo anders? Ik vind dat juist onderdeel van het probleem: de psychiatrie wordt apart gezet, stigmatisering gaat maar door, zo helpen we het vak niet vooruit.

Als mijn vak, waar ik mijn best voor doe, en mijn collega’s die ik dat ook zie doen, zo worden weggezet (graaiende naarlingen die slechts mensen willen sederen), ja, dan reageer ik ontstemd. Dat lijkt mij niet zo vreemd.
Overigens is Vinkers een van de jongere loten aan onze stam, inderdaad een hoopgevende. Meer lezen Minder lezen

Bij gebrek aan harde en eenduidige parameters hebben psychiaters het een stuk moeilijker dan somatische artsen met het kiezen van de beste farmacotherapie. Dat maakt dat er enig begrip moet zijn voor het sneller voorschrijven dan normaal van medicame...nten waarvoor in feite onvoldoende
bewijs van veiligheid en effectiviteit bestaat.
Gezien de bodemloze budgetten voor farmamarketing moet enig begrip bestaan voor het feit dat ook psychiatrische prescriptie onder invloed staat van financieel belanghebbenden. Ook huisartsen hebben zich daardoor laten meeslepen, bijvoorbeeld toen de niet bestaande klinische entiteit “een lichte depressie” onder invloed van bigfarma massaal door hen werd behandeld met antidepressiva. Het boek “De depressie-epidemie” van Trudy Dehue betekende de weg terug en huisartsen zagen in dat ze op het verkeerde been waren gezet.
Geen begrip valt op te brengen voor artsen die ondanks een overvloed aan bewijs en circumstantial evidence blijven ontkennen dat miljoenen het slachtoffer werden en worden van onwerkzame en onveilige psychofarmaca. Uit gekrenkte trots of omdat ze conflicterende belangen hebben. Wat dat laatste betreft kunt u het Transparantieregister raadplegen en kennisnemen van de namen van artsen die de vele miljoenen opstrijken. Daar zitten veel psychiaters bij die als een vijfde colonne verwarring en misleiding zaaien en psychofarmaca propageren.
Veel huisartsen zijn bezig om hun patiënten van het jarenlange gebruik van psychofarmaca af te krijgen opdat ze weer het blije en vitale gevoel van vroeger krijgen. Onthoudingsverschijnselen, die als bewijs worden ervaren dat ze het geneesmiddelen nodig hebben, blijken dan de grote struikelblokken.
De wijze waarop Iris Elzakkers reageert, verdient bij gebrek aan niveau geen inhoudelijke reactie. Mijn hoop is gevestigd op de jonge psychiaters. Zij hebben de invloed van marketing al een stuk teruggedrongen.
Meer lezen Minder lezen

Uit onderzoek is gebleken dat mensen, wanneer hun overtuiging door feiten wordt weerlegd, vaak weigeren de nodige correcties in hun mening door te voeren.
https://www.newyorker.com/magazine/2017/02/27/why-facts-dont-change-our-minds
Dat lijkt mij ...het geval met de reactie van collega Elzakkers op de recensie van collega Bijl over het boek onder redactie van James Davies. Bijl is "the messenger of Ill news" en verdient lof voor het feit dat hij pijnlijke onderwerpen niet uit de weg gaat.
De reactie van Elzakker is op de persoon gericht, en Bijl en Gotzsche neerzetten als liegende criminelen, die erop uit zijn psychiaters zwart te maken is ongefundeerd en zegt meer over Elzakkers dan over Bijl en Gotzsche. Zijn commentaar imponeert als projectie en ontkenning, want wat hij Bijl verwijt is niet terug te vinden in de beschrijving van het boek.
Psychofarmaca zijn niet gelijk aan andere middelen en de analyses die anders aangeven zijn vrijwel zonder uitzondering geschreven met steun van de farmaceutische industrie. De ogen sluiten voor de corruptie in deze bedrijfstak helpt de patiënt niet.
Vinkers zal niet voor de broodnodige balans zorgen, want die zegt wat Elzakkers graag wil horen en bevestigt hem daarmee in zijn overtuiging. Het is opmerkelijk dat Elzakkers oproept tot het elkaar in waarde laten, terwijl hij een dergelijk ongenuanceerde reactie instuurt. Hij bespeurt hooglopende emoties bij Bijl, die niet in de recensie terug te vinden zijn. De recensie is een objectieve opsomming van de inhoud van het boek. Misschien dat Elzakkers wat moet doen aan zijn introspectieve vermogen. Of wellicht het boek van Davies eens lezen, alhoewel ik, met het oog op mijn openingszin, betwijfel of dat zin heeft…….
Meer lezen Minder lezen

Hoe is het mogelijk dat MC iemand als Bijl een boek van zijn partner in crime Gotzsche laat recenseren? Is het MC ontgaan dat deze 2 het kennelijk als mission in life zien psychiaters en hun behandelingen zwart te maken door selectief te shoppen in o...nderzoeken en onwaarheden te debiteren? Naast dat dit al erg genoeg is, is de toon die Bijl aanslaat consequent denigrerend en devaluerend. Ik zou denken dat de alarmbellen aangaande professionaliteit hard aangaan, maar kennelijk niet bij MC. Waarom niet voor de broodnodige balans Christiaan Vinkers gevraagd te recenseren bv? Het is uit diverse meta analyses allang bekend dat de effectiviteit van psychofarmaca gelijk is aan die van andere middelen. In de rest van de geneeskunde helpen sommige behandelingen goed, sommige een beetje en sommige niet. Zo ook in de psychiatrie. In de rest van de geneeskunde is de ziekte te erg als iemand niet herstelt, in de psychiatrie is dan de psychiater een sufferd of stelt de patiënt zich aan. Waarom toch deze denigrerende houding tav stoornissen die we soms nog niet volledig begrijpen of kunnen behandelen, maar die er toch zijn? Wat is het verschil met COPD, DM, hartfalen, reuma? Allen chronisch, allen symptoombestrijding. Dat is dan zoals het is, maar als in de psychiatrie aan symptoombestrijding gedaan wordt is het opeens kwakzalven? Als in de psychiatrie een patiënt nietherstelt, is de behandeling opeens waardeloos? Als we dat als uitgangspunt zouden nemen voor de hele geneeskunde, kunnen we behoorlijk bezuinigen. Er is zoveel, in alle takken van de geneeskunde, dat we nog niet weten of kunnen. Maar laat elkaar in waarde aub en ga niet selectief zittenhakken op eentalig van sport zonder reden. In de psychiatrie zeggen we vaak dat als de emoties hoog oplopen ergens over, dat daar dan altijd een achterliggende reden voor is. Ben benieuwd wat die bij meneer Bijl is.... Meer lezen Minder lezen

Hoe is het mogelijk dat MC iemand als Bijl een boek van zijn partner in crime Gotzsche laat recenseren? Is het MC ontgaan dat deze 2 het kennelijk als mission in life zien psychiaters en hun behandelingen zwart te maken door selectief te shoppen in o...nderzoeken en onwaarheden te debiteren? Naast dat dit al erg genoeg is, is de toon die Bijl aanslaat consequent denigrerend en devaluerend. Ik zou denken dat de alarmbellen aangaande prof Meer lezen Minder lezen