The happy film

De Oostenrijkse grafisch ontwerper Stefan Sagmeister is beroemd, woont in New York, en is zeer succesvol. Toch voelt hij een leegte en gaat op zoek naar geluk.

Drie wegen bewandelt hij: meditatie, cognitieve gedragstherapie en medicatie. In de documentaire The Happy Film volgen we zijn queeste. Zijn gids is de bekende psycholoog Jonathan Haidt – die de nuchterheid zelve blijkt. Sagmeister houdt steeds op een schaal van 1 tot 10 bij wat de ‘interventies’ bij hem teweegbrengen, maar punt is dat hij ook driemaal hartstochtelijk verliefd wordt: lastige factoren die de ‘zuiverheid’ van de metingen danig verstoren. Haidt denkt hem nog te helpen door het verschil uit te leggen tussen (duurzame) kameraadschappelijke en (kortstondige) passionele liefde, maar het paradepaardje Sagmeister slaat diens goede raad in de wind. Hij is de exemplarische moderne mens voor wie het beste niet goed genoeg is, en die zijn coregisseur weliswaar machteloos ziet sterven aan ongeneeslijke kanker, maar bij wie dat niet leidt tot enige relativering van zijn exhibitionistische geluksstreven. Hij is bereid daar ook medisch alles voor uit de kast te trekken, en krijgt een arts zover hem de SSRI Lexapro voor te schrijven. ‘I love Big Pharma!’, roept hij uit.

Het visuele talent, dat Sagmeister ook is, bepaalt veel van het kijkgenot van deze film; ook het slot maakt veel goed, en blijf vooral zitten tijdens de aftiteling (wat u eigenlijk altijd moet doen), maar ik dacht toch steeds: man, waar zeur je over?

The happy film, nu in de bioscoop.