Serotonine
Vrijwillig vermist
Plaats een reactie
Serotonine, Michel Houellebecq, De Arbeiderspers, 303 blz., 22,99 euro.
Florent Claude Labrouste is een 46-jarige man die zijn ‘van meet af aan beperkte binding met de wereld’ gaandeweg tot nul ziet afkalven, totdat niets het wegglijden meer kan stoppen. Hij ontwikkelt het plan ‘om vrijwillig vermist te raken’, ontgoocheld als hij is in zijn loopbaan (hij is landbouwkundig beleidsmedewerker) en vooral in de liefde. Een lichaamloos bestaan, dat lijkt hem wel wat: ‘Het idee om een lichaam te hebben en daar aandacht en zorg aan te moeten besteden, vond ik steeds ondraaglijker worden (...).’ Een nieuw antidepressivum op advies van een op zijn zachtst gezegd nogal onorthodoxe arts biedt aanvankelijk uitkomst, maar wel met bijwerkingen: misselijkheid, verdwijning van het libido en impotentie. ‘Van misselijkheid had ik nooit last gehad.’
Serotonine zou niet de nieuwe roman van de controversiële Franse misantroop en cultuurpessimist Michel Houellebecq zijn als hij Florent Claude niet ook zou situeren in het tumult van de tijd. En dus gaat het ook over het wrede lot van de Franse boeren (en hun gele-hesjes-achtige opstand), over dierenwelzijn, over meer in het algemeen de eindtijd van het liberaal-kapitalistische systeem: ‘Niemand zal meer gelukkig zijn in het Westen, het geluk is een oude droom, de historische voorwaarden ervoor zijn gewoon niet meer voorhanden.’
Het resultaat is een schitterende, tragische roman, die je echter net zo goed als zwartgallig en vrouwonvriendelijk zou kunnen omschrijven. Zij het dat ook mannen er niet best van afkomen: ‘Ze weten zich over het algemeen geen raad met het leven, (…) en dus streven ze allerlei meer of minder ambitieuze, meer of minder grandioze plannen na, dat wisselt, over het algemeen lopen die op niets uit en komen ze tot de conclusie dat ze beter gewoon hadden kunnen leven, maar eveneens over het algemeen is het dan al te laat.’ Zorgverleners zijn een uitzondering: ‘(…) bewonderenswaardige mensen, ze behoren tot het zwakke, dappere contingent van de “roemloze bewonderenswaardigen” die de maatschappij gaande houden in een globaliter inhumane kloteperiode.’
Stilistisch is de roman een huzarenstuk met zijn lange, meanderende, kommarijke zinnen. Henk Maassen
meer boeken- Er zijn nog geen reacties
