Radiance

De jonge Misako schrijft audiodescripties: dat zijn voorgelezen filmbeschrijvingen die, als aanvulling op de geluidsband, voor blinde en slechtziende bioscoopbezoekers de visuele indrukken verwoorden. Die teksten worden beoordeeld door een proefpanel van blinde en slechtziende mensen.

Eén van hen is een verbitterde fotograaf, wiens gezichtsvermogen minimaal is en die weet dat hij uiteindelijk totaal blind zal worden. Hij kraakt Misako’s werk af. Want wat is het eigenlijk dat Misako probeert te beschrijven? Laat ze wel genoeg aan de verbeelding over, laat ze zich niet te veel leiden door haar blik op de wereld?

De Japanse film Radiance van Naomi Kawase heeft – zo zegt de maakster – als één van zijn uitgangspunten het gegeven dat mensen die blind geboren zijn, vaak beter begrepen worden dan mensen die later het zicht in hun ogen verliezen. Dat ze om dat te laten ‘zien’voor een ‘blinde fotograaf’ kiest is uiteraard geen toeval. Het drijft de zaak op de spits. Toch vinden Misako en de fotograaf elkaar in deze poëtische, maar wat afstandelijke film, in een motto: ‘Niets is mooier dan wat onder onze ogen verdwijnt.’

Radiance, nu in de bioscoop.