On Body and Soul

Als je de synopsis leest van On Body and Soul van de Hongaarse Ildikó Enyedi verwacht je in een kitscherig schouwspel te belanden. En het allereerste beeld – schattige herten in een sneeuwlandschap – bevestigt dat ook nog eens. Maar dat wordt daarna onmiddellijk en vrij schokkend anders.

Het verhaal: de autistische (asperger?) Mária is net begonnen als kwaliteitscontroleur in een abattoir. Ze gedraagt zich als een ijskoningin, zit tijdens de lunch altijd alleen, en neemt haar werk uiterst serieus. Haar manager Endre, ook niet de vrolijkste en ook behept met een handicap – zijn linkerarm is verlamd – is door haar gefascineerd en zoekt toenadering. De twee komen erachter dat ze ’s nachts precies hetzelfde dromen. Hoe dat gebeurt vergt een nogal vreemde wending in het verhaal, maar dat past heel goed in een film die het sowieso niet moet hebben van zijn realiteitsgehalte, en waarin het absurde makkelijk mengt met (zeker tegen het eind) het melodramatische.

Enyedi komt ermee weg door haar vaste hand van ensceneren en het vrij rustige tempo waarin haar film zich ontwikkelt. Vrij hard laat ze daarin de wereld van het lichaam (lees: het abattoir) botsen met de haast vergeestelijkte wereld van beide ‘dreamlovers’ die met elkaar de nacht doorbrengen – niet om seks te hebben maar om elkaars dromen te delen. Hoe dualistisch qua lichaam en geest wil je het hebben? Mooie, integere film.

On Body and Soul, nu in de bioscoop.