Monk

Dat Monk, jongen van een jaar of 12, een hypochonder is, wordt al in de eerste minuten van de gelijknamige Nederlandse film duidelijk. En dat die conditie te maken heeft met de verstoorde verhoudingen in het gezin waarvan hij deel uitmaakt, ligt na een paar scènes ook voor de hand: zijn puberende zus geeft zich over aan seks, drugs en rock-‘n-roll, zijn vader – psychotisch of op zijn minst ernstig in zichzelf gekeerd – heeft zich opgesloten in een kast waar hij zich onledig houdt met het maken van een labyrintisch kunstwerk, en zijn Spaanstalige moeder heeft nergens zin meer in. Alle gezinsleden leven op een eiland. Tot het moment waarop ze naar Spanje moeten afreizen, omdat de broer van moeder ernstig ziek is geworden. Dat blijkt therapeutisch te werken, maar hoe en waarom, dat blijft in deze leuke, goed geacteerde, eigenzinnig vormgegeven, maar wat onbestemde film nogal duister. Regisseur Ties Schenk wilde ‘de betekenis en gevolgen laten zien van individuele ontwikkeling, ziekte, verbinding en zingeving’. Daarin slaagt ze slechts ten dele, omdat de wrange humor, het ‘echte’ drama en het lichtvoetig gekibbel net niet helemaal in balans zijn.

Monk, nu in de bioscoop.