Moeder van Glas

Moeder van Glas, Roos Schlikker, Uitgeverij Pluim, 200 blz., 19,99 euro.

bestel direct

‘Ik heb je in een doos gestopt.’ Zo begint Moeder van glas, een gesprek van journalist Roos Schlikker met haar overleden moeder.

Ook in dit werk van de Parool-columnist mogen we feit en fictie niet met elkaar verwarren: Moeder van glas is een waarheidsgetrouwe weergave van Schlikkers jeugd, waarin ze mocht kleien met boter en op zijn tijd een advocaatje toegeschoven kreeg. Voor de buitenwereld zag dat er vast uit als een kinderspeelparadijs; voor het gezin waren het vage tekenen van het manisch-depressieve label dat Schlikkers moeder pas na haar 60ste opgeplakt zou krijgen.

Na moeders dodelijke val van de trap besluit de schrijfster haar verhaal te reconstrueren op basis van briefjes en foto’s. Het blijkt een aangrijpende zoektocht, die haar kriskras langs een stroom aan jeugdherinneringen voert. Die niet-chronologische opzet komt, hoe logisch ook gekozen, de spanning en begrijpelijkheid van het verhaal niet altijd ten goede: herinneringen worden niet altijd afgehecht en het verband lijkt soms alleen voor de schrijfster duidelijk. Tegelijkertijd vormt die opzet een waarheidsgetrouwe weergave van zowel de flipperkast die het hoofd van Roos’ moeder vaak was als de willekeur van de volgorde waarin de herinneringen zich bij haar dochter opdringen. Terloops komt daarbij tevens kritiek op de geestelijke gezondheidszorg: Roos’ moeder wordt pas veel te laat juist gediagnosticeerd, en moet voor die uitkomst een lang en zenuwslopend traject afleggen.

Schlikkers verhaal wordt afgewisseld met briefjes van haar moeder, waarin ze voor zichzelf optekende welke gedachten door haar hoofd spookten. Die toevoeging geeft, evenals de liefdevolle foto op het omslag, een persoonlijke en warme stem aan het schrijnende verhaal van een bipolaire vrouw.