Moeder als kind en moeder
Plaats een reactiePetite Maman, nu in de bioscoop.
Oma is gestorven. We zien hoe haar kleindochter Nelly – beleefd, empathisch – afscheid neemt van de bewoners van het verpleeghuis waar ze haar laatste levensdagen heeft doorgebracht. Oma’s dochter Marion (Nelly’s moeder dus) is verdrietig, want het huis van oma, dat in het bos ligt en dat ook het huis van haar jeugd is, moet worden leeggehaald. De Franse filmmaakster Celine Sciamma heeft vervolgens slechts vijf kwartier nodig om met Petite Maman een tegelijk onmogelijk en volkomen geloofwaardig verhaal te vertellen. Eerst blijkt Nelly’s moeder plotseling vertrokken. Dan treft Nelly een speelkameraadje in het bos achter Marions ouderlijk huis. Ze heet ook Marion en woont met haar moeder in precies hetzelfde soort huis als Nelly’s oma. Sterker, beseffen we al snel, Marion is de jongere versie van Nelly’s moeder. En haar moeder is uiteraard Nelly’s oma. Je zou kunnen zeggen dat Nelly tijdelijk woont in de herinneringen van haar moeder Marion. Dat maakt Petite Maman niet alleen tot een betoverende ode aan de verbeelding, maar ook aan hoe cesuren ons leven bepalen: het overlijden van oma/moeder; de operatie die Marion zal ondergaan en die haar het erfelijke lot van haar moeder (wat dat is weten we niet, maar ze loopt met een stok) moet besparen. Het slot van de film, waarin Nelly en Marion elkaar weer zien, is weergaloos.
- Er zijn nog geen reacties