Memoria

Memoria, nu te zien in de bioscoop.

De films van de Thaise cineast Apichatpong Weerasethakul gaan steevast vergezeld van woorden als zenachtig, meditatief, enigmatisch, surrealistisch, plotloos. En van de mededeling dat geluid net zo belangrijk is als beeld. Al die omschrijvingen gaan ook op voor Memoria, dat zich afspeelt in Colombia.

We volgen de Britse plantendeskundige Jessica die lijdt aan een merkwaardige auditieve hallucinatie: ze hoort met enige regelmaat een harde knal. Met hulp van een geluidsontwerper probeert ze de klank te reproduceren. Ze gaat ook nog langs een arts. Niets helpt. En intussen bezoekt ze haar zus die aanvankelijk met een onverklaarde luchtwegziekte in het ziekenhuis ligt. Later, als Jessica in het Amazone-oerwoud is beland, en het verhaal – eerder een flow van losse gebeurtenissen – tot stilstand is gekomen, duikt de geluidsontwerper weer op, maar in de gedaante van een veel oudere man, die leven en dood-zijn kan afwisselen, zoals normale mensen dat doen met waken en slapen. Hij is bovendien uitgerust met een volmaakt geheugen, en vergeet nooit iets, zelfs niet wat anderen hebben meegemaakt. U mist consistentie? Toch is die er. Memoria is een film over ongrijpbare zaken als leven en dood, onze verhouding tot het verleden, dromen, het geheugen, waarheid en werkelijkheid. En die alleen werkt in een bioscoop, waarvan je mag hopen dat het geluid lekker hard staat.