Kleinzeer

Kleinzeer, Nadia de Vries, Uitgeverij Pluim, 144 blz., 19,99 euro.

Bestel direct

Nadia de Vries was 11 jaar toen bij haar systemische mastocytose werd geconstateerd. Ze zou er, zo werd haar verteld, niet oud mee worden.

Ze had zichzelf al aangepraat nooit een vak te hoeven leren, een baan of een huis te zoeken of een gezin te stichten, toen de aangekondigde dood uitbleef. Ook de leukemie die als ‘bijverschijnsel’ had kunnen optreden, kwam niet. Haar leven als ‘pseudoterminaal’ was voorbij, zo blikt ze terug in Kleinzeer. Maar eenmaal genezen, begon de ellende pas goed: zelfmoordpogingen, stemmingsstoornissen, zelfmutilatie, alcoholisme.

Iedereen leeft volgens De Vries in een wrede wereld en is het hulpeloze doelwit van verdriet, onrecht en turbulentie. Alleen voor sommigen is die wereld vreemd genoeg toch een thuis. De Vries behoort tot de categorie die zich nooit ergens veilig of thuis voelt. Zij behoort tot de mensen voor wie chaos hun blauwdruk is. Ze is losgekoppeld van de wereld en voelt daarom verwantschap met getourmenteerde schrijfsters als Sarah Kane, Anne Sexton, Sylvia Plath en Virginia Woolf. Die stierven allen door suïcide, maar dat gaat haar niet overkomen, zo neemt ze zich voor. Ze wil geen slachtoffer zijn. Niet dat ze gelooft in zoiets als catharsis, want het verleden zit in je, en ‘geen therapeut slaat het eruit’. Ook beseft ze dat fictie haar niet gaat redden. Ze schreef juist daarom een mooi (non-fictie)boekje over ‘de onzichtbare wereld van ziekte’, compleet met maar liefst tachtig overpeinzingen over medeleven