IDFA: That Which Does Not Kill

Emoties blijven tot hun eigen verbazing na al die jaren onverwacht opwellen, als de vrouwen in That Which Does Not Kill van Alexe Poukine vertellen over hun verkrachting. ‘Het spook is weer op rooftocht’, zucht een van hen, die kort ervoor nog een opgeruimde en krachtige indruk maakt, totaal verslagen.

De vrouwen, plus één man, proberen de impact van seksueel misbruik te duiden. Ze vertellen hoe ze details, geuren en kleuren, nog levendig kunnen oproepen, maar er geen woorden voor kunnen vinden. Over de gevoelens van haat en schaamte. Hoe surrealistisch ze het vinden om zichzelf hardop te horen zeggen dat ze zijn verkracht, hoe ze dat woord proberen te vermijden. En hoe ze dachten ‘die zes minuten uit hun geheugen te kunnen wissen’ – maar buiten het geheugen van hun lichaam hadden gerekend.

De getuigenissen zijn een aaneenschakeling van blokkades, verwarde verhalen, verontschuldigende lachjes. ‘Bij mij was het in ieder geval niet mijn vader’, verzucht iemand in een poging tot relativering. ‘Is het een interessante gedachte, dat je sterker wordt van dingen die je niet doden?’, vraagt een vrouw retorisch. ‘Je verleert zaken, zoals je te verbinden met anderen. En dat is helemaal niet interessant.’