I, Daniel Blake

Handelsmerk van vrijwel alle films die de 80-jarige Britse filmmaker Ken Loach in zijn lange carrière heeft gemaakt is zijn sociale geëngageerdheid. Loach is zeer begaan met het lot van de minderbedeelden. Hij is ouderwets links en is daar trots op. Zijn nieuwste productie, I, Daniel Blake, vertelt de geschiedenis van een 59-jarige alleenstaande weduwnaar die na een hartaanval van zijn artsen te horen krijgt dat hij – voorlopig althans – niet meer mag werken als bouwvakker. Het gevolg is een vernederende gang door de bureaucratie (zeg maar het Britse UWV) waar men dat medische oordeel niet zomaar accepteert. Hij sluit intussen vriendschap met een jonge alleenstaande lotgenote en haar beide kinderen.

Als altijd heeft ook deze film van Loach twee kanten: de schildering van de onderkant van de samenleving is levensecht, de personages lijken zo weggelopen uit een documentaire en je sluit ze in je hart; aan de andere kant heeft de film soms iets pamflettistisch: het is een aanklacht en daarom vergroten Loach en zijn scenarist Paul Laverty de problemen enigszins uit. En toch knaagt het de hele tijd: zou dit ook bij ons zo kunnen gaan? Misschien weten vooral verzekerings- en bedrijfsartsen het antwoord. Henk Maassen