Het laatste deel
Doodzieke componist
Plaats een reactie
Gustav Mahler (1860-1911) leed frequent aan keelontstekingen. Ook in februari 1911 kreeg hij last van keelpijn en koorts toen hij in New York een serie concerten dirigeerde, waaronder zijn eigen Achtste Symfonie. Tijdens het concert voelde Mahler zich zo ziek dat hij ternauwernood het einde haalde.
Na anamnese en onderzoek vermoedde de in consult geroepen arts Emanuel Libman dat Mahler endocarditis lenta had. Het laboratorium van Libman was als een van de eerste in staat de verwekker Streptococcus viridans met een bloedkweek aan te tonen. Mahler verzwakte zienderogen. Antibiotica waren niet voorhanden en Libman adviseerde de doodzieke componist zijn heil te zoeken in Parijs, waar bacterioloog André Chantemesse in het Institute Pasteur experimenteerde met serumtherapie. Op 8 april ging Mahler aan boord van de SS Amerika op weg naar Frankrijk, vergezeld van zijn vrouw Alma en dochter Anna. Deze zeereis inspireerde de Oostenrijkse schrijver Robert Seethaler tot de goedgeschreven, sensitieve en lucide roman Het laatste deel, waarin hij Mahler laat terugkijken op zijn leven. Aan boord waren ook twee vrienden van Mahler, schrijver Stefan Zweig en pianist/componist Ferruccio Busoni. Zij komen in de roman niet voor. Het enige andere personage is een scheepsjongen die Mahler aan dek thee brengt en soms vragen stelt. ‘Wat is dat voor muziek die u maakt? Wilt u mij er iets over vertellen?’ ‘Nee. Over muziek kun je niet praten, daar is geen taal voor. Zodra muziek te beschrijven is, is het slechte muziek.’ Af en toe stelt Mahler de scheepsjongen een vraag. ‘Hebben ze je verteld dat ik doodga?’ Nee, zei de jongen en Mahler zag dat hij loog. Erik Fokke, huisarts en musicoloog
auteur
Erik Fokke, huisarts en musicoloog
Het laatste deel. Robert Seethaler (vertaling: Liesbeth van Nes), De Bezige Bij, 128 blz., 18,99 euro.
bestellen
- Er zijn nog geen reacties
