Heart of the Dog

Multitalent Laurie Anderson (muzikant, performer, filmmaker, beeldend kunstenaar) verloor de laatste jaren haar man (rockmusicus Lou Reed), haar moeder en haar hond. In haar experimentele, maar toegankelijke film Heart of the Dog mediteert ze over ziekte, liefde, geheugen, verlies, rouw en de dood. In die meanderende overpeinzingen verwijst ze naar het Tibetaanse dodenboek, naar de filosoof Wittgenstein, naar 9/11, naar jeugdherinneringen en dromen. Zweverig of navelstaarderig wordt het gelukkig nooit, wel intens melancholiek, en subtiel, bijvoorbeeld als ze onderscheid maakt tussen ‘je bedroefd voelen en bedroefd zijn’.

Ze haakt aan bij het adagium van de filosoof Kierkegaard dat het leven alleen achterwaarts begrepen kan worden, maar dat het voorwaarts moet worden geleefd. Een inzicht dat culmineert in een vertelling over het belang van het vertellen van verhalen, en de ontdekking dat vergeten en herinneren daarbij onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn: elke keer dat je je verhaal vertelt – over je jeugd bijvoorbeeld of over een gestorven geliefde – vergeet je iets essentieels.