Happy end

Happy End, nu in de bioscoop.

Anne Laurent (Isabelle Hupert) staat aan het hoofd van een groot bouwbedrijf, dat ze heeft overgenomen van haar vader (Jean-Louis Trintignant). De rijke, maar disfunctionele familie Laurent woont in een groot landhuis in Calais. Als Ève, de 13-jarige dochter van Annes broer Thomas, bij de familie komt wonen, worden verkrampte familiebanden en hypocriete verhoudingen blootgelegd. De pater familias blijkt licht dementerend en verlangt naar een zachte dood, maar bij zijn dochter en zijn zoon – een egocentrische arts – vindt hij geen gehoor; dat ligt anders bij zijn kleindochter. Als altijd presenteert Michael Haneke ook met Happy End een gelaagde film, die op een merkwaardige manier ook een vervolg is op zijn vorige meesterwerk: Amour. Haneke spreekt hoofd en hart aan door zijn voornaamste karakters subtiel te situeren in een netwerk van verhoudingen die worden gekleurd door sociale klasse, economische afhankelijkheden en juridische regels. Zijdelings speelt zelfs de vluchtelingencrisis een rol. Hanekes film is een puzzel die verteltechnisch echter perfect in elkaar past. Het slotbeeld waarin kleindochter en levensmoede opa de zee opzoeken is tegelijk huiveringwekkend, aangrijpend en zwartgallig grappig – en tevens representatief voor de toonzetting van de gehele film.

In de internationale kritiek werd Happy End gewaardeerd als een wat mindere film na Amour en Das Weisse Band. Laat u niets wijsmaken: hij is net zo goed.