Gelukkig hebben we de foto’s nog

Gelukkig hebben we de foto’s nog, Marcel Langedijk, Uitgeverij Q, 165 blz., 17,50 euro.

bestel het boek

‘Niet iedereen is te redden. Net zoals er mensen zijn die een zo verwoestende vorm van kanker krijgen dat er geen medicijn meer tegen helpt, zijn er ook mensen die psychisch zo ziek zijn dat er geen therapie of medicatie tegen opgewassen is. Hoe briljant je psychiater ook is; het helpt niet. Mijn broertje was zo iemand.’ In Gelukkig hebben we de foto’s nog - de zelfgekozen dood van mijn broer schrijft Marcel Langedijk (journalist) over de euthanasie van zijn broer. Na jaren van depressies, angsten, zwaar alcoholisme en 21 opnames in afkickklinieken en ziekenhuizen koos zijn broer Mark (41 jaar) voor de dood. ‘Elke dag pijn, moe, verdrietig, gesloopt en elke dag weer die blikken bier. Dit is geen leven.’ Langedijk grijpt in zijn boek terug op hun veilige en gemakkelijke jeugd, de leuke momenten samen, maar ook op de zorgen, frustraties en angsten voor ‘het allerergste dat kan gebeuren’. Iets wat ruim een jaar na Marks eerste euthanasieverzoek gebeurt. Op een zonnige middag in juli, na een waardig afscheid van zijn familie, krijgt hij de dodelijke, maar verlossende injectie. Internationale media kregen al snel lucht van het verhaal en spraken er schande van: Nederland zou een gevaarlijk land worden, in het bijzonder voor mensen in crisis. Want hulp bij sterven mag niet, nooit. Iedereen is te redden.