Gaven, giften en vergiften

Gaven, giften en vergiften, Willem Brakman en Simon Vestdijk, Querido, 176 blz., 20,99 euro.

bestel direct

Willem Brakman (1922-2008) en Simon Vestdijk (1898-1971) waren beiden gelauwerde schrijvers, maar zij hadden meer gemeen.

Ook als artsen vonden zij in elkaar hun gelijke, zo blijkt uit de brievenreeks Gaven, giften en vergiften, lopend van 1961 tot 1969, samengesteld en ingeleid door neerlandicus en biograaf Nico Keuning. Keuning ontsloot een correspondentie die blijk geeft van diepgaande wederzijdse herkenning: Vestdijk en Brakman leden allebei onder zwaarmoedigheid en depressie. Met de voor hen kenmerkende welsprekendheid wisselen de schrijvers tips uit, en dat niet alleen: ook onderhouden zij een levendig handeltje in tranquillizers, Tryptizol, Serpatonil en Drinamyl – een dienst die Brakman aan Vestdijk verleent in ruil voor een dankwoord als deze de Nobelprijs in ontvangst zou mogen nemen. Het zijn details als deze die het lezen van deze brieven tot een lezenswaardige – en bovendien niet al te zware – ervaring maken. Ook de variatie tussen jubelende woorden over elkaars werk, zorgen over hun gezondheid, opbeurende woorden over de werkende pillen en de verlichting die de liefde weet te bieden, maakt hun briefwisseling tot onderhoudende lectuur, die bovendien doet vermoeden dat er een verband bestaat tussen het schrijverschap en hun depressieve klachten. Gelukkig vinden de twee troost bij elkaar: tijdens deze achtjarige correspondentie ziet de lezer beide artsen-auteurs, via twee openhartige, met elkaar vervlochten portretten, steeds nader tot elkaar komen.

Anne Louïse van den Dool, literatuurwetenschapper en publicist