Flankhond

Flankhond – De geschiedenis van mijn hoofdpijn, Bas Kwakman, Arbeiderspers, 260 blz, 21,50 euro.

bestellen

Je kunt het braken beschrijven, het mes in de slapen, de misselijkheid, de bankschroef, of kleine ‘triptaanoases’, maar echt goed valt hoofdpijn niet te beschrijven. Geef je pijn een cijfer van 0 tot 10, vragen artsen meestal. Dat is wat Bas Kwakman, die van jongs af aan kampt met migraine ook doet. Een 10, dat is de hel – dat is clusterhoofdpijn. Een 1, laat staan een 0, dat is hemels – maar dat komt eigenlijk nooit voor.

Kwakman is een man van gedichten en treffende woorden – jarenlang was hij poëziefestivaldirecteur – en hij tekent bovendien. Vandaar wellicht dat hij in staat is om een overtuigend verhaal te vertellen over ‘zijn’ hoofdpijn. Om woorden te vinden kan Kwakman terugvallen op zijn vrienden in de kunst, dood of levend. De filosoof Nietzsche, een beroemd migrainelijder, noemde zijn pijn ‘hond’: even trouw, slim en lastig. In Flankhond beschrijft Kwakman in dagboekachtige stijl wat er gebeurt wanneer zíjn hoofdpijn, zíjn hond, zijn leven te zeer gaat overheersen. Als directeur beleefde hij misschien wel het meeste plezier aan het reizen over de hele wereld, om te praten, eten en drinken met andere dichters en poëziefestivaldirecteuren. Maar aan dat alles komt, pijnlijk, een eind. Tijdens een jaar thuis in zijn ‘schrijfsabbatical’ met migraine – of is het een burn-out of een midlifecrisis? – maakt hij de balans op.