Filmfestival Rotterdam 2018

De 47ste editie van het International Film Festival Rotterdam (IFFR) vindt plaats van 24 januari t/m 4 februari. Met speelfilms, documentaires, korte films, tentoonstellingen, optredens en talkshows. Het volledige programma is te vinden via iffr.com. Medisch Contact tipt alvast een handvol min of meer ‘medische’ titels.

Blue My Mind

In Blue My Mind van de Zwitserse Lisa Brühlmann volgen we de 15-jarige puber Mia in haar zoektocht naar zichzelf, op een pad langs seks, drank, drugs en winkeldiefstal. Zulke coming-of-agefilms zijn inmiddels een bijna zelfstandig genre, maar deze gaat nog een stapje verder, want de lichamelijke en psychische metamorfose die Mia ondergaat, is wel heel erg overweldigend. Wat er precies met haar gebeurt, moet misschien maar beter in het midden blijven. Op papier klinkt het nogal ongeloofwaardig, maar dankzij de verder volstrekt realistische opzet van de film, werkt het merkwaardigerwijs heel goed.

Mrs. fang

Een vrouw in een Chinees vissersdorp sterft aan de ziekte van Alzheimer. Filmmaker Wang Bing volgt in Mrs. Fang haar laatste levensfase in schier ondraaglijke, ongenadig objectieve shots. Zo shockerend dat doodgaan bijna banaal wordt. Heeft mevrouw Fang nog toestemming kunnen geven voor deze ontluisterende beelden? We weten het niet, zoals we hoegenaamd niets te weten komen over haar ogenschijnlijk betekenisloze leven. Huiveringwekkend.

Los Versos del ovido

In Los Versos del Olvido, het debuut van de Iraanse regisseur Alireza Khatami, dat zich afspeelt in een niet nader genoemd Zuid-Amerikaans land, beheert een bejaarde conciërge een afgelegen mortuarium. Wanneer protest uitbreekt in een nabijgelegen stad en het leger het huis gebruikt om burgerlijke slachtoffers te verbergen, ontdekt hij het lichaam van een onbekende jonge vrouw. Hij wil haar een degelijke begrafenis geven. Drie companen – een mysterieuze, naar later blijkt blinde grafdelver die verhalen over de doden verzamelt, een zwijgzame, oude vrouw en de chauffeur van een lijkwagen – begeleiden hem in deze soms magisch-realistische geschiedenis, waarin ook nog het lot van een aangespoelde walvis een rol speelt. Een film over geheugen en verbeelding, leven en dood. Beetje abstracte, maar fraaie slow cinema – voor de liefhebber.

Island

Island is een ook in stilistisch opzicht fraaie, beklemmende en ontroerende documentaire over mensen die sterven aan kanker. Maker Steven Eastwood portretteert patiënten die leven op het Isle of Wight. Hij sloot vriendschap met hen en volgde ze bij doktersafspraken, familiebezoeken en hun laatste levensuren.

Dorst

Ten slotte Dorst, de verfilming door Saskia Diesing van de gelijknamige roman van Esther Gerritsen. Coco is een jonge vrouw die een hopeloze affaire heeft met een net gescheiden vijftiger. Haar leven is nogal doelloos. Als ze bij toeval haar wereldvreemde moeder Elisabeth tegen het lijf loopt die haar op straat vertelt dat ze doodgaat, grijpt Coco deze kans op een nieuw levensdoel met beide handen aan. Ze trekt bij haar moeder in om voor haar te zorgen. Wat volgt is een hecht geconstrueerd, maar merkwaardig familiedrama over goede bedoelingen en bijbehorende misverstanden, hang naar liefde en onvervulde verwachtingen, waarbij de protagonisten ons – zoals in House of Cards – af en toe in terzijdes toespreken. In Elise van ’t Laar en Simone Kleinsma vond Diesing weliswaar uitstekende hoofdrolspelers, maar helemaal overtuigen doet haar film toch niet. De maakster heeft gezegd te hopen dat het publiek ‘Coco meer vanuit de buik voelt en Elisabeth meer vanuit het hoofd ervaart’, maar ik ervoer vooral veel ‘hoofd’ en daarmee helaas ook distantie. Henk Maassen