Film: Still Alice

Vroege alzheimer

De tragiek van dementie is niet medisch, ook al ligt er een ziekte aan ten grondslag, zei Anne-Mei The in een interview met Medisch Contact (MC 2013/33-34: 1654). ‘Huwelijken veranderen bijvoorbeeld enorm. Als de mantelzorgende partner nog werkt, is de zorg niet te organiseren.’ Still Alice van het regieduo Richard Glatzer en Wash Westmoreland zou je als een illustratie van die stelling kunnen zien. Alice is gelukkig getrouwd, moeder van drie volwassen kinderen, en een vooraanstaand hoogleraar taalkunde. De schok is groot als bij haar de ziekte van Alzheimer wordt vastgesteld. Langzaam maar zeker verliest ze de regie over haar leven en haar wereld, en komen de banden met haar man en haar kinderen onder druk te staan.

Met grote overtuiging geeft Julianne Moore het aanvankelijke ongeloof, de ontreddering en de kwetsbaarheid van Alice gestalte; ze kreeg er twee weken geleden terecht een Oscar voor. Je ziet het in de manier waarop ze zelf een verpleeghuis bezoekt (ze doet alsof het voor iemand anders is), en voor zichzelf vragen en instructies inspreekt via een computer. Moore zit in iedere scène en daardoor redt ze in zekere zin de film, geeft hem ruggengraat. Soms namelijk is het tijdsverloop wat al te ingedikt, en blijft een enkele verhaallijn te weinig uitgewerkt. Zoals het feit dat haar nazaten genetisch belast zijn met het risico op vroege alzheimer. Over de afloop moet hier niets worden gezegd, anders dan dat dit een Amerikaanse film is met (dus) een min of meer ‘positieve’ boodschap. Waar overigens niets mis mee is. - Henk Maassen

Still Alice, nu in de bioscoop