Film: 170 Hz
Plaats een reactie
Het geluid van doofheid
Over de onvoorwaardelijke liefde tussen twee tieners, de 19-jarige Nick en de 16-jarige Evy, gaat het in de Nederlandse film 170 Hz. Hun liefde gaat gepaard met stilte, want beiden zijn doof. Nick is een rebel, die een moeizame relatie onderhoudt met zijn vader en ruzie zoekt met de vader van Evy. Als de ouders van Evy hun relatie afkeuren, besluiten de geliefden te vluchten en zich schuil te houden in het wrak van een onderzeeër.
Regisseur Joost van Ginkel heeft de doofheid van zijn belangrijkste karakters gebruikt om een film te maken zonder omgevingsgeluid maar met vervormde soundscapes. Hij laat gesproken dialogen weg en ondertitelt de gebarentaal. Dat bijzondere geluidsontwerp moet de belevingswereld van doven en slechthorenden overbrengen. Zo krijg je subjectief geluid, of zoals Van Ginkel dat noemt: een
point of hearing, naar analogie van een point of view.
Geluidsontwerper Marco Vermaas kreeg de opdracht om in het filmgeluid verschillende soorten doofheid weer te geven. Als we Nick volgen, horen we bijvoorbeeld alleen extreem lage tonen. De titel verwijst naar de hoogste toon die Nick nog kan horen. Evy vangt alleen het hele hoge register op, terwijl we haar ook meemaken in een flashback naar een tijd dat ze meer hoorde. Het was niet de inzet om het geluid dat sommige doven horen exact na te bootsen. Geprobeerd is vooral het gevoel van verschillende soorten doofheid te benaderen. Dat is gelukt. - Henk Maassen
- Meer filmtips: Scoop - Films
Beoordeel deze film:
- Er zijn nog geen reacties
