Dilemma’s na een ongeluk

We doen wat we kunnen, Lykele Muus, Nijgh & van Ditmar, 272 blz., 20 euro.

Bestel direct

Twee stadse stellen delen een vakantiehuisje in Zeeland. Hun dochters raakten ooit met elkaar bevriend in de zandbak, nadat de ene de ander met een rood schepje op het hoofd had gemept. Ja, zo beginnen de beste vriendschappen. En zodoende zijn de zomers van de twee gezinnen al jaren met elkaar vervlochten. Inmiddels pubers, krijgen de meisjes een quadongeluk. Het ene meisje belandt in een coma, aan het andere meisje mankeert weinig – zo lijkt het. De onderlinge verhoudingen van de vier ouders worden op scherp gesteld als ze voor onmogelijke dilemma’s worden geplaatst. Wiens leven is het meest waard? Voor wie of wat kies je als je dochter in levensgevaar is? Vrijheid, loyaliteit, moederschap? Wat is rechtvaardig?

De verhaallijn van We doen wat we kunnen heeft, kortom, een boeiend uitgangspunt en werkt (een tikje traag) toe naar een tam-tam-tam-ontknoping. Jammer alleen dat de personages niet helemaal kunnen overtuigen. Natuurlijk kan een vegetarische kinderboekenschrijfster samengaan met een rokende macho die op een olieplatform werkt, maar lógisch is het niet. En al helemaal niet dat zij een gehorig huisje delen met een ambitieuze en toch eiige politicus met een bloedmooie letselschadespecialiste. Het is niet belangrijk – en toch leidt het af. Net als het getouwtrek tussen de stellen en de achtbaan van emoties als het dilemma van hartdonatie ter tafel komt. De schrijver beschrijft en detail wat ze voelen, maar als lezer voel je niet echt mee. Misschien komt het omdat dit tweede boek van schrijver/acteur Lykele Muus (de Volkskrant noemde hem de Nederlandse Ryan Gosling) ooit begon als filmscenario. Dat lees je er bij tijd en wijle van af, de mooie melancholieke taalvondsten ten spijt, zoals de laatste zin: ‘Alles begint altijd opnieuw, maar nooit als hetzelfde.’