De Humani Corporis Fabrica

Met De Humani Corporis Fabrica maakten Véréna Paravel en Lucien Castaing-Taylor een van de meest bijzondere documentaires over de praktijk van de geneeskunde die ooit het grote scherm hebben gehaald. De titel verwijst uiteraard naar het eerste complete boek over de menselijke anatomie van de 16de-eeuwse arts Andreas Vesalius.

Met microscoopcamera’s, endoscopie, MRI, ultrasone sondes en andere instrumenten laten de makers à la Vesalius de binnenkant van het lichaam zien. We zijn bij operaties en onderzoeken van onder veel meer de darmen, de lever, het oog, en de blaas, we zien hoe een kyfose wordt hersteld, we zijn bij een prostaatoperatie die niet helemaal volgens plan verloopt. Als contrapunt fungeert een geweldige geluidsband met onophoudelijk geklets van Franse artsen en verpleegkundigen – de film werd opgenomen in diverse Parijse ziekenhuizen. Soms spreken ze over alledaagse zaken en onbenulligheden, vaak over medische kwesties, over de erbarmelijke staat van het gezondheidssysteem met te veel patiënten en te weinig budget en vooral te weinig tijd. Een enkele keer valt er een krachtterm, een enkele keer ook verliezen ze zich in een filosofietje over de ‘carpe diem’-mentaliteit die hen op de been houdt of in wrange humor. We zijn bij de geboorte van een kind, maar ook in het mortuarium, we wandelen door de gangen van het ziekenhuis met demente ouderen, we dwalen door het souterrain met beveiligingspersoneel en waakhonden. Het einde, een soort personeelsfeest, is even onthutsend als realistisch. Confronterend, voor leek en arts, en daarom niet te missen.