Allelujah

Allelujah, nu in de bioscoop. De trailer vindt u onderaan dit artikel.

In het Britse Allelujah – groot succes in het VK – volgen we medewerkers en patiënten van het Bethlehem, kortweg The Beth, een ziekenhuis in een stadje in Yorkshire dat wordt bedreigd met sluiting. Centraal staat de geriatrische afdeling met een rechtdoorzee, no-nonsense hoofdverpleegkundige en een aardige, zachtmoedige arts van Indiase komaf.

Een filmploeg legt de acties tegen sluiting vast en intussen arriveert namens het ministerie ook een managementconsultant, vastbesloten om voldoende financiële en organisatorische argumenten te vinden om de tent te sluiten. Complicerende factor: zijn van hem vervreemde working class vader is er net opgenomen. Het hospitaal is niet efficiënt, en ook geen centre of excellence, weet de consultant bij voorbaat, vooral die geriatrische afdeling is een soort openeindregeling, bijna niemand wordt er immers ‘beter’, en dus ‘makes zero economic sense’. Uiteraard draait de consultant bij, want zo gaat dat in dit soort films. Maar hoe de geschiedenis zich verder voltrekt, moet u zelf gaan zien. Weet dat de film een typisch Britse mix van drama, sentiment en humor is, met tegen het eind een behoorlijk zwart randje.

Een stoet van beroemde acteurs (onder wie Jennifer Saunders, Judi Dench en Derek Jacobi) doet zijn best onder leiding van gereputeerd regisseur Richard Eyre en op basis van wat in oor­­sprong een toneelstuk is van Alan Bennett. Aan het slot heerst de coronapandemie en wordt het publiek rechtstreeks toegesproken door die aardige, Indiase dokter. In een gepassioneerde apologie komt hij op voor de NHS, waar het zoals bekend dezer dagen nogal onrustig is.