Ach, moedertje
Leven in het Verpleeghuis
Plaats een reactie
Ach, moedertje, Hugo Borst, Lebowski, 248 blz., 17,50 euro.
Hugo Borst behoeft geen nadere introductie meer; eerder verscheen van hem Ma, de zeer succesvolle bundeling van zijn AD-columns over zijn dementerende moeder in ‘het Verpleeghuis’. Daarna was er het veelbesproken manifest ‘Scherp op Ouderenzorg’ van hem en Carin Gaemers. Nu is er zijn nieuwe bundel, Ach, moedertje, opnieuw met columns die wortelen in een groot observatievermogen en empathie met zijn moeder, met de overige bewoners, en de verzorgenden (nooit verzorgsters zeggen). Borst gaat niet in op de gevolgen die zijn manifest heeft gehad, dat komt in een nog te schrijven derde boek. Niettemin komt hij ook nu soms scherp uit de hoek. Ooit behoorde het Verpleeghuis tot de top van Nederland. Maar er kwamen perikelen. De trefwoorden lezen – helaas – bijna als een reeks cliché’s: slecht uitgepakte fusie, nieuwe maar mislukte personeelsplanning, ICT-rampen, hoog ziekteverzuim, te hoge verwachtingen van vrijwilligers, en last but not least een management dat op beschamende wijze in gebreke blijft, geen sjoege heeft van de werkvloer en uiteindelijk dan maar opstapt.
Ondertussen gaat het leven in het Verpleeghuis natuurlijk gewoon door. Borst beschrijft het met verve: liefdevol, soms geestig, soms geïrriteerd of bevangen door twijfel, altijd met mededogen. Zijn broer, schoonzus, zijn vrouw en hijzelf zeggen vaak tegen elkaar dat ze ‘hopen dat ma’s hart op een nacht stopt met kloppen’. ‘Niet dat we er reikhalzend naar uitkijken, maar is het niet beter dat ze sterft? En toch, en toch, ondanks alles vrees ik dat moment. Vroeger, als kind, was ik ook al bang dat ma zou doodgaan.’
- Er zijn nog geen reacties
