Paterson

Met Paterson doet Jim Jarmusch iets wat eigenlijk niet kan: een film maken van poëzie (of omgekeerd). Hij toont ons het routineuze, bijna stoïcijnse bestaan van buschauffeur Paterson (rol van Adam Driver) in – jawel – Paterson, die over een dichterlijke ader beschikt en zich geïnspireerd weet door – alweer – Paterson, een gedichtencyclus van dichter en huisarts William Carlos Williams. Het kan niet anders of Jarmusch moet zich ooit de woorden ter harte hebben genomen van de arts, die tien mijl verderop in het plaatsje Rutherford resideerde:

‘A man in himself is a city, beginning, seeking, achieving and concluding his life in ways which the various aspects of a city may embody – if imaginatively conceived – any city, all the details –of which may be made to voice his most intimate connections.’

Williams’ poëzie wil de vluchtigheid van het dagelijks leven betrappen – zijn gedichten zijn ‘als de blikken van een reiziger uit een voortrazende trein’, schreef zijn Nederlandse vertaler J. Bernlef ooit. Hij had ook kunnen zeggen: als de blik van een buschauffeur, of van de huisarts geconfronteerd met de dagelijkse besognes van zijn patiëntenschare. Daarmee is nog niets gezegd over de film: die is prachtig.

Paterson, nu in de bioscoop.