Reclames voor de nieuwe sportschool, een digitale dieetcoach, alcoholvrij bier. Zet de tv aan en de goede voornemens vliegen je om de oren. Maar die voornemens volhouden, dat is een ander verhaal, zeker als het gaat om verslavingen. Een erg hardnekkige gewoonte is roken. Hoe help je iemand om hiervan af te komen? Een roker en een jonge dokter vertellen over hun ervaringen en geven tips.
‘Arts schuldig aan moord’ en ‘OM zoekt duidelijkheid over rug van individuele arts’: krantenkoppen die je waarschijnlijk niet zijn ontgaan. In september stond voor het eerst een arts terecht voor een ‘onzorgvuldige’ euthanasie. Wat maakt euthanasie bij patiënten met vergevorderde dementie zo ingewikkeld?
‘Het is heel vervelend, maar dit product is helaas niet meer leverbaar.’ Daar sta je dan met je doktersrecept. En volgens de apothekersassistente is het ook niet bij een andere apotheek te krijgen. Geneesmiddelentekorten komen steeds vaker voor; de helft van alle patiënten heeft ermee te maken. Hoe kan dat?
Toenemende resistentie tegen antibiotica, dalende vaccinatiegraad, overgewicht en toenemende zorgkosten zijn de medische uitdagingen van de toekomst. Maar over klimaatverandering hoor je artsen zich zelden uitspreken. Daar moet verandering in komen.
Na weken spanning krijg je eindelijk bericht dat je bent toegelaten tot de opleiding geneeskunde. De blijdschap, opluchting, euforie die je toen voelde, vergeet je nooit meer. Over de toelatingsprocedure tot de opleiding is veel te doen.
Al een paar uur zit ik naar mijn scherm te staren. Het schrijven van deze laatste voorzitterscolumn is geen makkelijke opgave. Het was een bizar druk jaar, waarin niet één dag voorbijging zonder tientallen mailtjes en telefoontjes en geen week zonder talrijke vergaderingen. Waar moet ik beginnen? Wat is de boodschap die ik wil meegeven in mijn laatste column?
Het aantal promovendi stijgt en de meesten van hen komen uit de medische sector. Waar komt die promotiedrang vandaan? Is dit een goede ontwikkeling? Word je er een betere arts van? De Geneeskundestudent vroeg het ruim drieduizend studenten en duizend opleiders.
Het is hartje zomer en ik ben op de gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis. ‘Dokter, jij lacht altijd zo’, zegt een patiënt tegen mij terwijl hij zijn zonnebril opzet. ‘Jij moet zo blijven lachen.’ Hij steekt een sigaret op en loopt naar buiten.
Vraag vijf geneeskundestudenten ‘Welke richting kies je?’ en waarschijnlijk zegt één van hen: ‘Huisarts!’ Maar ondanks die populariteit en het overschot aan kandidaten blijven er opleidingsplekken onbezet. Yvet Benthem en Leonie Troost, beiden deskundig in het selectieproces, lichten toe hoe dat kan.
‘Ik wil dat zij mij een massage geeft’, zegt de patiënt terwijl hij mij aankijkt. Ik sta in de hoek van de traumakamer, de patiënt is net overgetild vanaf de brancard. Met mijn notitieblokje in de aanslag kijk ik naar de patiënt die aan de monitor wordt gelegd en vraag me af of deze ongebruikelijke vraag onbeschoft te noemen is.
‘Neem jij ’m op als-ie gaat?’ De arts-assistent geeft je de telefoon, vlak voor een slechtnieuwsgesprek met een patiënt. Je voelt een mix van trots en lichte paniek. Wat moet je doen als die telefoon daadwerkelijk gaat?
Ik voel me wat ongemakkelijk... ik kijk van de patiënt naar de assistent die naast me staat en weer terug naar de patiënt in de hoop dat iemand wat gaat zeggen. ‘Nee dokter, ik wil geen behandeling, ik wil dood.’
Het is nog nét niet aangeboren, maar geneeskundestudent zijn begint vaak voor de officiële aanvang van de studie. Zeker op de middelbare school zijn de toekomstige geneeskundestudenten al goed te herkennen.
Robots die ouderen verzorgen, diagnoses gesteld door dokter Google. Ziekenhuizen en spreekkamers maken plaats voor digitale dossiers en skypeconsulten.
Als medisch specialist ontkom je niet aan 24-uursdiensten; ze horen er nu eenmaal bij. Maar is dat wel zo? Veilig is anders, blijkt uit onderzoek. En ook voor de werk-privébalans zijn ze niet best.
Politici slaan elkaar met miljarden om de oren, patiëntenorganisaties protesteren tegen nijpende bezuinigingen en je stagebegeleider moet eindeloos dbc’s registreren. De financiering van de zorg leidt tot felle discussies en zuchtende artsen. Snap jij nog hoe het zit?
Sta jij later als arts überhaupt nog wel aan het bed van de patiënt? Of ben je dan inmiddels vervangen door een robot? Maakt lichamelijk onderzoek plaats voor Google Glass, waarmee je in één oogopslag alle afwijkingen ziet?Praat mee over de toekomst van de zorg.
