Euthanasieverzoeken komen opvallend vaak van mensen met een traumatische jeugd. Veel onnodig getalm rond deze verzoeken – en dus leed – is te voorkomen als kindermishandeling, chronische stress in de jeugd, wordt erkend als medische grondslag voor euthanasie.
De wet staat het toe, maar het zou eigenlijk verboden moeten worden: euthanasie bij adolescenten met een psychiatrische aandoening die uitzichtloos en ondraaglijk lijden. Dat bepleiten Pieter Jan Stallen en collega’s. Het brein van jongeren is immers nog niet uitgerijpt.
Stoppen met eten en drinken, STED, is een weinig toegepaste methode voor een ‘goede dood’. Ten onrechte, laten vier artsen zien aan de hand van praktijkvoorbeelden.
Achter een euthanasieverzoek kan ander leed schuilgaan dan in eerste instantie het geval lijkt. En soms kan dat behandeld of verzacht worden, zodat het euthanasieverzoek vervalt. Dat zeggen Michiel Marlet en Pieter Jan Stallen en illustreren zij met twee casussen.
Ondraaglijk lijden van een patiënt is voor een arts beter invoelbaar als hij oog heeft voor de psychische last die er al was vóór de ongeneeslijke aandoening, zegt SCEN-arts Michiel Marlet. Hij spreekt uit ervaring.
Het praktijkperikel ‘De weg kwijt’ doet mij zeer denken aan een geval van pediatric condition falsification (PCF).
