8 december 2020. Dat was de datum waarop Petra zich aanmeldde bij het Expertisecentrum Euthanasie. Recentelijk sprak ik haar voor een second opinion in het kader van de onderzoeksprocedure. Ja, je leest het goed. 8 december 2020 meldde ze zich aan. Dat is dus meer dan twee jaar geleden!
Sinds enkele weken heb ik voor het eerst in veertig jaar geen collega’s meer en ook geen werkgever. Mijn laatste nul-aanstelling is beëindigd. Al eerder beschreef ik dat het toen nog gedeeltelijke pensioen mij niet meteen de zeeën van tijd had gebracht waar ik enerzijds op hoopte, maar die ik anderzijds vreesde. Geen spoor van het grote niets, de LEEGTE waarin ik zou vallen. So far, so good. Ik heb nog genoeg te doen.
Onlangs werkte ik mee aan een college voor geneeskundestudenten. Ik doe dat graag want je kunt beter proberen de jeugd goede gedachten bij te brengen dan ouderen op andere gedachten te brengen. Ik spreek uit ervaring. Mijn bereidheid om mijn standpunt op te geven is nooit bijster groot geweest, maar met het ouder worden neemt dat alleen maar verder af.
Een jonge vrouw wilde vanwege de psychische problematiek waaronder ze leed niet langer leven. Ze had het heel goed voorbereid. Ze had een schriftelijk behandelverbod opgesteld, waarin ze heel duidelijk had aangegeven niet te willen worden gered.
Toegegeven. Ik ben een huismus. Ik word niet gelukkig van reizen. Daarom is het voor mij geen groot offer om buitenlandse reizen voor congressen op te geven.
De christelijk opgevoeden zullen de titel wellicht herkennen als een deel van een christelijk lied. Het werd gezongen met Pasen. Het hele lied is een grote juichkreet over dat Jezus Christus de dood heeft overwonnen door de wederopstanding na de kruisiging. Ik vind het eigenlijk nog steeds een prachtig lied en moet me inhouden om het niet integraal op te nemen in dit blog. Ik zal me echter beperken tot het derde couplet:
‘Eigenlijk vind ik nog tot 3 uur moeten wachten al te lang.’ Een uitspraak van een patiënte, die ik zag voor een second opinion in het kader van een euthanasieverzoek. Ze was al maanden volstrekt wanhopig. Elke dag was een hel. Ze kon niet meer. Ik keek op de klok. Het was 10 minuten voor 3.
De euthanasiecode 2022 zit juridisch NIET fout. Kort geleden schreef ik een blog met de uitdagende titel: De Euthanasiecode 2022 zit juridisch fout! Ik had gehoopt op een reactie van juristen, maar die kwam niet dus ben ik er zelf achteraan gegaan.
Merel is 18 jaar en ernstig ziek. Zelf heeft ze het gevoel dat het ongeneeslijk is. De artsen en andere professionals die haar onderzoeken, bevestigen dat ze lijdt aan een ernstige ziekte, maar vinden haar conclusie dat er geen behandeling mogelijk is voorbarig.
Als de procedure nodeloos ingewikkeld en langdurig wordt, waardoor het èn een zwaardere belasting is voor de patiënt én leidt tot langere wachttijden voor andere patiënten, dan ben je té zorgvuldig.
Het begint leugenachtig te voelen mijn eigen ervaring met psilocybine te verzwijgen (psilocybine is de werkzame stof in truffels en paddo’s). Want natuurlijk wilde ik het zelf meemaken na alles wat ik erover had gelezen. De eerste twee keer dat ik truffels probeerde, gebeurde er weinig. Maar de derde keer was het raak.
Dagprogramma: 04:00 Opstaan en dan het hele huis schoonmaken. Bij twijfel of dingen echt wel goed schoon zijn herhalen. 10:00 Ontbijt 11:00 Wachten op tandenpoetsen. Dit komt qua tijd heel precies. Moet niet te vroeg en niet te laat.
Sinds kort ben ik helemaal gegrepen door de mogelijkheid de dwangstoornis te behandelen met paddo’s en truffels. ‘Die is de weg kwijt’, hoor ik je denken. Zou kunnen, maar dan bevind ik me in goed gezelschap. Onze minister van Volksgezondheid, Ernst Kuipers, passeert me rechts in enthousiasme over psychedelica bij de behandeling van psychische aandoeningen.
Ik heb niks te doen. Ik ben met pensioen. Dagen dat je na het spellen van de krant eens gaat bedenken wat je deze dag zult doen. Dagen waarin je blij bent als er iemand belt die je mening vraagt over iets wat met je oude werk te maken heeft.
Maar ik heb me toch weer laten verleiden tot illusies. Dom, dom, dom. Ik wéét toch dat de meeste opstanden mislukken. Ik wéét toch dat bestaande instituties taai zijn. Ik wéét toch dat je de schijn tegen hebt als je opkomt voor artsen en andere BIG-geregistreerden. Ik wéét toch dat het tuchtrecht voor veel mensen een ver-van-mijn-bedshow is.
Ouders van een kind met een psychische aandoening worden er vaak op aangekeken als hun kind zich onaangepast gedraagt. De ander weet niet wat er allemaal speelt en gaat alleen af op wat hij ziet.
Vijftig jaar geleden gaf Truus Postma, een huisarts, haar ernstig zieke moeder op haar verzoek een dodelijke injectie. Ik denk dat niemand toen had verwacht dat het nu maatschappelijk volkomen geaccepteerd is dat bij bijna 1 op de 20 overlijdens sprake is van euthanasie.1 In elk geval accepteerde de officier van justitie in het proces tegen mevr. Postma het destijds niet. Die betoogde dat dit toestaan zou leiden tot massaslachting. Zo sterk kan een publieke opinie dus kantelen en daarmee ook je eigen opinie, want die wordt sterk beïnvloed door de tijdgeest.
Voor het tweede jaar op rij ligt het aantal tuchtklachten rond de 1000, blijkt uit het jaarverslag van de tuchtcolleges voor de gezondheidszorg. Voorheen lag het altijd rond de 1500 of zelfs hoger. Dat het kelderde van 1513 klachten in 2019 naar 1028 in 2020 werd toegeschreven aan corona en de daardoor uitgestelde zorg. Dat leek mij toen al vergezocht. De meeste klachten zijn tegen huisartsen gericht en die konden hun zorg echt niet uitstellen.
'Mensen om mij heen, vooral begeleiders, zijn er altijd heel snel bij om elke kleine verbetering te benoemen. Het zal wel niet hun bedoeling zijn, maar ik heb dan het gevoel dat ze gewoon heel graag willen horen dat alles weer goed is. Soms denk ik dat het makkelijk is om ze dat maar te geven, zijn zij weer gerust.'
Met enige regelmaat bereiken mij tenhemelschreiende verhalen van mensen wier leven volkomen wordt geterroriseerd door een dwangstoornis. Ik laat iemand zelf aan het woord om een indruk te geven:
De activiteiten van de werkgroep meer recht dan tucht staan noodgedwongen een beetje op een laag pitje. We zijn nog even brandend van verlangen om een drastische wijziging van het tuchtrecht te bewerkstellingen, maar iedereen die we benaderen wil eerst het rapport van VWS over de evaluatie van de Wet BIG afwachten. Dat rapport komt binnenkort, maar let wel: dit soort organisaties leeft in een ander ruimte-tijduniversum. De tijd gaat daar veel sneller.
Ooit – ik herinner het me nog haarscherp – zei een expert wiens lezing ik bijwoonde: ‘De meeste winst valt te behalen door bestaande kennis ook toe te passen.’ Het trof me. Nieuwe ontwikkelingen, doorbraken liefst, zijn natuurlijk welkom, maar ook zonder dat is er nog zoveel te verbeteren. Gewoon door te doen wat we weten. Doen we dat dan niet? Veel te weinig in mijn ogen.
I have a dream. Vergeef me, dat ik de beginwoorden van de fabuleuze rede van Martin Luther King ge(mis?)bruik om aandacht te vragen voor iets wat me echt aan het hart gaat. Bovendien begin ik niet met een droom maar een nachtmerrie, die juist werkelijkheid is.
Prof. Herman van Praag is al zo oud dat jonge psychiaters hem niet meer kennen. Dat is jammer, want hij is een van de grootste psychiaters, zo niet de grootste, die Nederland heeft voorgebracht. In een tijd, dat de psychoanalyse hoogtij vierde, durfde hij het aan interesse te tonen voor de hersenen, in die tijd totaal ongebruikelijk. Zo werd hij de grondlegger van de biologische psychiatrie in Nederland en speelde hij ook op wereldniveau een belangrijke rol. Van Praag heeft de komst van de moderne psychiatrie helemaal meegemaakt.
Al eerder schreef ik een serie blogs over de actie voor een drastische wijziging van het tuchtrecht. Ik kreeg daarna wat ontmoedigende berichtjes over eerdere acties om het tuchtrecht te verbeteren. Allemaal geflopt. Opvallend hoelang er al door verschillende partijen geroepen wordt dat het beter moet, zonder dat er echt iets gebeurt. Toch ontmoedigt dit de werkgroep ‘Meer recht dan tucht’ niet. Nou een beetje misschien, maar niet doorslaggevend.
