Als ik aan het werk ben op het gezondheidscentrum van het azc is mijn eerste vraag altijd: hoe gaat het met u? Direct naar de klachten vragen vinden veel mensen van buitenlandse afkomst lastig. Dus ik krijg eerst te horen dat ‘het wel goed gaat’.
Tijdens de eerste piek van de coronacrisis verbleef ik in Taiwan, een land waar corona onder controle was en is. Al maanden zijn er geen lokale besmettingen.
Een patiënt op het asielzoekerscentrum is zwanger. De zwangerschap verloopt met complicaties. De baby overlijdt direct na de bevalling. Van de patiënt horen we dat er geen gebruik is gemaakt van een tolk tijdens of na de bevalling.
Op mijn spreekuur in het asielzoekerscentrum kwam een 36-jarige Somalische man. Hij had sinds een paar dagen toenemend zeer pijnlijke blaasjes op handen, voetzolen, lippen en tong. Hij had geen koorts, was niet ziek en niemand in zijn omgeving had dezelfde klachten. Wel had hij vorige week een koortslip gehad. Een jaar eerder had hij dezelfde klachten gehad die na een paar weken vanzelf overgingen.
Binnenkort zullen zich twee nieuwe patienten melden bij een huisartsenpraktijk. Hij is 85 jaar oud en heeft artrose in beide knieen, verder is hij eigenlijk goed gezond.
Ik was aan het werk in Veenhuizen bij een ‘col’.
Een jaar geleden vroeg ik aan mijn collega’s waar ik waarnam of ze als achterwacht konden fungeren voor een asielzoekerscentrum waar 200 á 300 mensen zouden komen.
Als huisarts in opleiding zag ik veel mensen van wie ik de gezinssituatie nog niet kende. Zo kwam er een keer een man op het spreekuur die vertelde dat hij tijdens het uitzoeken van een mooie auto werd gebeld door de chirurg.
Op een nacht werden we gewekt: er was een hinderlaag geweest met een paar mogelijk zwaargewonden en een overledene. Ik liep door het donker en zag de sterrenhemel.
