Midden in de nacht ziet een huisarts op de huisartsenpost een patiënt die is mishandeld en letsel in het gelaat heeft opgelopen. De man is volgens de arts in ‘alcoholisch geïntoxiceerde toestand’, waardoor de anamnese moeizaam is.
In deze geruchtmakende casus, die ook de landelijke media haalde, wordt een baby van twee maanden geopereerd in verband met een retentio testis en een vermoedelijke liesbreuk.
Een behandelend arts mag op verzoek medische informatie over een patiënt verstrekken – na toestemming van de patiënt.
In deze casus oordelen regionaal tuchtcollege en Centraal Tuchtcollege verschillend over het beleid van een huisarts bij een patiënt met diabetes mellitus die zich met klachten aan haar voet meldt.
Tijdens een colonscopie treft de mdl-arts bij patiënte een niet te passeren afwijking in het colon ascendens aan. Hij markeert de tumor en neemt een biopt.
Huisartsen die diensten draaien op een huisartsenpost, doen dat op basis van een medewerkingsovereenkomst. Zij werken dan samen met personeel dat in dienst is bij de huisartsenpost. Als gevolg hiervan is vaak onduidelijk wie verantwoordelijk is voor de kwaliteit van zorg.
Het beroepsgeheim geldt ook na de dood, maar er zijn uitzonderingen. Bijvoorbeeld als verondersteld mag worden dat de overledene toestemming zou hebben gegeven voor inzage in zijn dossier.
De vader van klager wordt overgeplaatst van een verzorgingshuis naar een verpleeghuis. Hij overlijdt na 2 maanden, kort na een operatie wegens een collumfractuur.
Een aios interne geneeskunde doet uitgebreid onderzoek bij een man met buikklachten, maar denkt niet aan de mogelijkheid van infectie. Ook haar supervisor zet haar niet op dat spoor. Dan overlijdt de patiënt en dienen zijn vrouw en zijn moeder een klacht in.
Een arts die werkzaam is als tandarts verwijdert bij een patiënt een basaalcelcarcinoom op de neus. Het resultaat van de behandeling is goed en naar tevredenheid van de patiënt. De IGZ dient echter een klacht in tegen de arts ...
In deze casus wordt de locatiedirecteur (een verpleegkundige) van een woonzorgcentrum aangeklaagd door de kinderen van een bewoonster.
Een man op leeftijd wordt sinds 2005 behandeld in verband met een non-hodgkinlymfoom.
De verantwoordelijkheidsverdeling bij het voorschrijven en uitgeven van medicatie lijkt op het oog helder: de arts schrijft voor, de apotheker levert af.
Een neuroloog verwijst een patiënte naar de neurochirurg ter beoordeling van de operatie-indicatie bij een hernia nuclei pulposi (HNP).
Het beroepsgeheim van artsen kan botsen met het belang bij strafzaken de waarheid te achterhalen. Volgens de wet weegt het beroepsgeheim in beginsel het zwaarst.
Een GZ-psycholoog stelt bij een jongetje de diagnose ADHD en verwijst hem naar de kinderarts voor medicatiebeoordeling. Er vindt een uitgebreid consult plaats.
Irritatie in de relatie met patiënten of hun familie is niet zelden het begin van een tuchtzaak. Zo ook in deze casus.
Veel artsen krijgen wel eens te maken met een patiënt met een psychiatrische stoornis zonder ziekte-inzicht. Als de arts dan aan de patiënt vertelt dat hij denkt aan een psychiatrisch ziektebeeld, voelt de patiënt zich soms niet serieus genomen en staat niet open voor hulp vanuit de ggz.
Een patiënt, bekend met diabetes mellitus type 1, schrijft zich in 2000 in bij een huisartsenpraktijk. Hij gebruikt insuline, maar wie die ooit heeft voorgeschreven, blijft voor de later door de IGZ aangeklaagde huisarts duister.
De afhandeling van herhaalreceptuur zal in veel huisartsenpraktijken hetzelfde zijn: de assistente verwerkt de aangevraagde recepten en de huisarts controleert en autoriseert de lijst met herhaalrecepten van die dag.
Kinderen overlijden gelukkig zelden. Vandaar dat niet zomaar mag worden uitgegaan van een natuurlijke doodsoorzaak.
De behandelrelatie tussen een psychiater en een echtpaar is nauwelijks beëindigd als de psychiater de echtgenoot desgevraagd geld schenkt.
De dochter van een patiënte is boos op een internist-intensivist, omdat die de behandeling van een COPD-exacerbatie bij haar – op dat moment wilsonbekwame – moeder desgevraagd niet onmiddellijk heeft gestaakt.
De regels voor het opzeggen van een behandelrelatie leveren in de praktijk nogal eens problemen op. Dat blijkt ook keer op keer uit uitspraken van het tuchtcollege.
De bedrijfsarts heeft soms een ongemakkelijke rol: veel werknemers zien hem als verlengstuk van de werkgever, wat de naam bedrijfsarts ook onbedoeld kan suggereren.
