Meer van D.O.E. Gebhardt

Een patiënt moet de bijsluiter goed lezen om zich te vergewissen van de risico’s die zijn verbonden aan het gebruik van een geneesmiddel.

Twee jaar geleden stelde juriste mr. Nicole Kien de vraag of het in de nabije toekomst zo zou kunnen zijn dat uit kostenoverwegingen straks eerder met een voordeliger geneesmiddel wordt gewerkt, dat niet is geregistreerd voor de betrokken indicatie...

De commotie over de terughoudendheid van het Openbaar Ministerie (OM) om op te treden tegen kwakzalvers (MC 1/2007: 31) is begrijpelijk. Maar die terughoudendheid is geen gevolg van laksheid bij het OM.

De tekenaar van de illustratie bij het artikel van Wagner en Van der Wal ‘Voor een goed begrip; bevordering patiëntveiligheid vraagt om heldere definities’ (MC 47/2005: 1888-91) heeft gelijk: het stuk vraagt om kritiek.

De registratie van congenitale afwijkingen krijgt steeds meer aandacht. Een nieuwe impuls kwam onlangs met de oprichting van het Nationaal ICT Instituut in de Zorg (NICTIZ).

Met instemming las ik het bericht ‘Huidige bijsluiter onleesbaar’ (MC 34/2004: 1289).

Het verslag van het ski-ongeluk van een chirurg (MC 5/2004: 162) is boeiend en leerzaam. Wel rijst de vraag of iemand met een baan waarbij men zo afhankelijk is van het goed functioneren van de handen, een dergelijke risicovolle sport dient te bedrijven.

Als een arts een geneesmiddel voorschrijft voor een andere indicatie dan waarvoor het is goedgekeurd, moet de patiënt dat weten. De arts kan hieraan worden herinnerd door een waarschuwing op zijn beeldscherm.

Britse artsen die medische misstanden aan de kaak stellen, hoeven niet meer te vrezen voor represailles van hun werkgever. Maar wettelijke bescherming alléén is niet voldoende.