Deze patiënt klaagt over haar diagnose: langer bestaande paranoïde wanen leidend tot disfunctioneel gedrag. Dat de curator van deze patiënt niet wist dat ze een klacht indiende, maakt haar niet direct wilsonbekwaam.
In de ene envelop zat de verwijzing voor relatietherapie voor hem, in de andere die voor haar. De POH-ggz had de brieven samen in één grote envelop gedaan.
Een 68-jarige vrouw met diabetes type 2 komt voor controle bij de POH. Na dat bezoek ziet de huisarts haar nog even bij de balie als hij haar de verwijsbrief voor het laboratoriumonderzoek geeft.
Een huisarts verwijst een patiënte naar de gynaecoloog om een Implanon-staafje uit de arm te laten verwijderen. Het staafje was zeven jaar eerder ingebracht. De huisarts kon het implantaat niet voelen, vandaar de verwijzing.
Als een arts-assistent laparoscopisch, onder supervisie van een uroloog, een linkernier met een tumor verwijdert, barst het gezwel open en loopt er vocht in de buikholte.
Vorige week ging in deze rubriek de voorwaardelijke schorsing van tafel van de kinderarts van een meisje dat maar tien dagen heeft geleefd. Deze week drukken we een zaak af van dezelfde ouders tegen een gynaecoloog die bij de verloskundige zorg betrokken was.
Een meisje leeft na haar geboorte in 2014 slechts tien dagen. De ouders dagen tien artsen van het ziekenhuis voor de tuchtrechter. De kinderarts krijgt van het regionaal tuchtcollege een voorwaardelijke schorsing.
Een internist is voorzitter van een kerkenraad van de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt. Dan breekt ruzie uit tussen de kerkenraad en een vrouw van de muziekcommissie. Volgens de arts is het gedrag van deze ‘zuster’ ernstig afwijkend.
Een plastisch chirurg voert een borstverkleining uit en hoort van de patholoog dat het weefsel een tumor bevat. De patiënt klaagt dat de arts de operatie heeft uitgevoerd zonder vooronderzoeken en dat dit een belangrijke rol heeft gespeeld in tumorgroei en uitzaaiingen.
Een arbeidsconflict, een ziekmelding en dan ligt de bal bij de bedrijfsarts. Bedrijfsartsen Rinus Ouwens en Peter Lohman becijferden afgelopen jaren dat er bij bijna twee derde van de klachten tegen hun collega’s ruzie speelde. Zij pleiten voor terughoudendheid van de tuchtrechter als er een arbeidsconflict in het spel is.
‘Ik wou alleen maar helpen’, kan de psychiater in deze zaak hebben gedacht. Een collega uit zijn instelling had een tuchtklacht gekregen en vroeg de psychiater, werkzaam in dezelfde instelling, om feedback. De laatste bekeek onderdelen van het dossier en besprak met de collega diens beleid.
Niet alleen artsen hebben tuchtrecht. Volgens de website tuchtrecht.overheid.nl werd in mei over elf zorgprofessionals, maar ook 69 advocaten, drie notarissen, negen diergeneeskundigen, twee accountants en één deurwaarder een disciplinair oordeel geveld. De procedures verschillen, maar opvallend onderscheid is de houdbaarheidstermijn van een klacht: tien jaar na de betwiste handeling van een zorgverlener of accountant vervalt die mogelijkheid
Een nieuwe patiënt meldde zich bij de huisarts, in verband met een hoge bloeddruk. Nu geeft een verhoogde bloeddruk meestal geen klachten, dus het is even de vraag waarom hij nu eigenlijk kwam: was er eerder hypertensie bij hem vastgesteld? Of maakte hij zich zorgen over zijn bloeddruk? Hoe dan ook: die tensie was 200/100.
Draagt het tuchtrecht bij aan betere kwaliteit van zorg, of maakt het hulpverleners vooral kopschuw en defensief? Deze discussie wordt ook in Medisch Contact gevoerd, nogal eens gevoed door de tuchtuitspraken die erin verschijnen. Die gaan soms over details of onnavolgbare redenen waarvoor artsen zich moeten melden bij de tuchtrechter. Maar ook als er echt iets fout is gegaan en de arts dat toegeeft en er ook al van heeft geleerd: wat levert tuchtrecht dan nog op?
Wat er zich in deze arts-patiëntrelatie allemaal heeft afgespeeld, tart elke beschrijving. Een psychiater die zijn eigen patiënt inschakelt om huurders van een pand te laten intimideren, die op verzoek, maar zonder indicatie, een testosteronpreparaat voorschrijft en toedient en die een dossier bijhoudt waar volgens het tuchtcollege werkelijk geen touw aan vast te knopen is.
Vorige week kon u de uitspraak lezen over de zaak tegen een huisarts die een alerte peuter op de hap had beoordeeld. Het kindje overleed, waarschijnlijk door dehydratie, enkele uren later thuis na een reanimatiepoging.
Een vrouw loopt een ernstige en gecompliceerde kniebreuk op na een val van de trap. De chirurg uit deze tuchtzaak opereert haar en hij zet de verschillende botfragmenten vast. Vier dagen na de operatie wordt de vrouw overgeplaatst naar een verpleeghuis voor verdere revalidatie. Bij een controle – door een collega-chirurg – blijkt er sprake van wondnecrose.
Een bedrijfsarts ziet een werknemer vanwege een ziekmelding. Hij begint over lichamelijke klachten, maar zegt ook dat de huisarts hem heeft verwezen naar de Stichting Burnout.
Twee vrouwen hebben ruzie, waarbij blijkbaar klappen vallen. Mevrouw D is patiënte van de huisarts uit deze tuchtzaak, mevrouw A niet. Maar mevrouw A stapt naar de tuchtrechter om over de arts te klagen. Die heeft namelijk medische informatie verstrekt aan de advocaat van D.
Wat de aangeklaagde dokter betrof, moest de discussie niet gaan over of hij zich onterecht als bedrijfsarts uitgaf, maar over of hij kwalitatief goede zorg had geleverd.
‘Dit is de voornaamste reden voor ons om niet-gevaccineerde kinderen niet te weigeren.’ Onlangs kreeg ik een e-mail van het kinderdagverblijf van mijn kinderen (3 en 1 jaar oud) met deze boodschap.
Zes al dan niet aangetekende brieven stuurde het tuchtcollege naar de psychiater uit deze tuchtzaak. Daarin stond dat de ouders van een overleden patiënte een klacht hadden ingediend. Die ouders hadden zelf ook al tevergeefs geprobeerd in contact met de arts te komen, om een gesprek te voeren over de behandeling van hun dochter, die zich van het leven had beroofd. Zij vinden dat de psychiater hun dochter te vroeg uit de kliniek heeft ontslagen met meegeven van te veel medicatie.
Het mag niet, het mag nooit. Je zou toch denken dat artsen doordrongen zijn van het feit dat je geen relatie moet beginnen met een patiënt. Toch blijft het misgaan, en daarom blijven we er in deze rubriek af en toe aandacht aan besteden. In deze zaak gaat het om een psychiater die verliefd wordt op een patiënte en een seksuele relatie met haar aangaat. Extra schrijnend is dat deze vrouw heftige problemen had, onder andere in de relationele sfeer.
Een cardioloog die jarenlang een vrouw met hypertrofische cardiomyopathie onder controle had, moet zich bij een regionaal tuchtcollege (RTG) melden. De patiënte vindt dat hij steken heeft laten vallen. Het RTG is het daarmee eens: volgens dit college heeft de arts gedurende een periode van zeven jaar bij herhaling alarmsignalen gemist.
Vijfenvijftig digitale steunbetuigingen en zelfs ansichtkaarten bereikten onlangs ons vakblad Medisch Contact. Artsen ondersteunden hiermee een huisarts die volgens een in het blad gepubliceerde tuchtzaak een waarschuwing kreeg omdat ze te weinig regie zou hebben genomen.
