Huisartsen die diensten draaien op een huisartsenpost, doen dat op basis van een medewerkingsovereenkomst. Zij werken dan samen met personeel dat in dienst is bij de huisartsenpost. Als gevolg hiervan is vaak onduidelijk wie verantwoordelijk is voor de kwaliteit van zorg.
De vader van klager wordt overgeplaatst van een verzorgingshuis naar een verpleeghuis. Hij overlijdt na 2 maanden, kort na een operatie wegens een collumfractuur.
De verantwoordelijkheidsverdeling bij het voorschrijven en uitgeven van medicatie lijkt op het oog helder: de arts schrijft voor, de apotheker levert af.
Het beroepsgeheim van artsen kan botsen met het belang bij strafzaken de waarheid te achterhalen. Volgens de wet weegt het beroepsgeheim in beginsel het zwaarst.
Veel artsen krijgen wel eens te maken met een patiënt met een psychiatrische stoornis zonder ziekte-inzicht. Als de arts dan aan de patiënt vertelt dat hij denkt aan een psychiatrisch ziektebeeld, voelt de patiënt zich soms niet serieus genomen en staat niet open voor hulp vanuit de ggz.
Een patiënt, bekend met diabetes mellitus type 1, schrijft zich in 2000 in bij een huisartsenpraktijk. Hij gebruikt insuline, maar wie die ooit heeft voorgeschreven, blijft voor de later door de IGZ aangeklaagde huisarts duister.
De afhandeling van herhaalreceptuur zal in veel huisartsenpraktijken hetzelfde zijn: de assistente verwerkt de aangevraagde recepten en de huisarts controleert en autoriseert de lijst met herhaalrecepten van die dag.
Kinderen overlijden gelukkig zelden. Vandaar dat niet zomaar mag worden uitgegaan van een natuurlijke doodsoorzaak.
De behandelrelatie tussen een psychiater en een echtpaar is nauwelijks beëindigd als de psychiater de echtgenoot desgevraagd geld schenkt.
De dochter van een patiënte is boos op een internist-intensivist, omdat die de behandeling van een COPD-exacerbatie bij haar – op dat moment wilsonbekwame – moeder desgevraagd niet onmiddellijk heeft gestaakt.
De bedrijfsarts heeft soms een ongemakkelijke rol: veel werknemers zien hem als verlengstuk van de werkgever, wat de naam bedrijfsarts ook onbedoeld kan suggereren.
Dat een patiënt voorlichting krijgt over de risico’s en gevolgen van een operatie is inmiddels gemeengoed.
Kritiek op bestuurders in de zorg is aan de orde van de dag. Daarbij gaat het bijvoorbeeld over de manier waarop zij ‘wegkomen’ bij medische missers en disfunctioneren.
Deze week geen uitspraak over de plichten van een arts, maar over die van de patiënt.
Een huisarts verwijst een 55-jarige man in verband met een acuut ontstane slikstoornis naar de Spoedeisende Hulp.
Een mdl-arts wordt in consult gevraagd om te beoordelen of bij een patiënt een indicatie bestaat voor beeldvormend onderzoek van de galblaas (ERCP).
Een patiënt die langdurig is opgenomen in een ggz-instelling, moet naar het oordeel van het behandelend team – specialist ouderengeneeskunde, twee verpleegkundigen en een gz-psycholoog – worden overgeplaatst naar een psychogeriatrisch verpleeghuis.
Natuurlijk wil je er alles aan doen om kindermishandeling te bestrijden. Maar dat doel heiligt niet alle middelen.
Een ingewikkelde zaak deze week, die we vanwege de lengte niet in zijn geheel kunnen afdrukken.
Een fysiotherapeut die meegaat op een groepsreis kan wel zeggen dat hij deelneemt als ‘privépersoon’, maar als er ook patiënten meereizen, is het maar de vraag of die rol goed uit de verf komt.
Een psychiatrische patiënt pleegt zelfmoord. Zijn moeder klaagt de eindverantwoordelijke psychiater aan. Echt duidelijk was de taakverdeling in de ggz-instelling echter niet.
Een arts die overlegt over een patiënt, verwijst of overdraagt, presenteert een casus doorgaans kort en bondig en spreekt ook vermoedens en subjectieve oordelen uit (‘ik denk aan...’).
Als een gynaecoloog besluit zijn medewerkster te behandelen, neemt hij al een risico. Tel daarbij op dat zij gevoelens voor hem koestert en dat de klachten psychisch en seksueel van aard zijn, en het drama is compleet.
Hoewel de thoraxfoto van een patiënte verontrustend is, laat de huisarts het bellen van de longarts over aan zijn assistente. Die wordt afgescheept met een afspraak voor over drie weken.
Een uroloog wantrouwt de uitslag van pathologisch onderzoek bij een prostaatkankerpatiënt. Hij vraagt geen revisie aan, maar houdt vast aan zijn eigen diagnose. Waardoor de dood als een volslagen verrassing komt voor de patiënt en zijn vrouw.
