Voor mijn onderzoeksstage bel ik geïncludeerde patiënten op om de laatste dingen uit te vragen voor onze baselinemeting. Eén daarvan is hoeveel alcohol iemand drinkt. Dit zorgt voor incidentele verassingen; zo blijkt ‘af en toe een borreltje’ bij verder navragen dagelijks alcoholgebruik te zijn. Een andere verbazing vind ik het taalgebruik. ‘Borreltje’, ‘glaasje’, ‘biertje’. De verkleinwoorden vliegen mij om de oren.
Midden in de wijk bevindt zich het oude pand dat bij menigeen nostalgische gevoelens opwekt. De deur kraakt als ik hem voorzichtig openduw. De grote kieren doen de ijzige wind naar binnen waaien maar de prille voorjaarszon glinstert kleurrijk door het glas in lood.
Yfke Prins schrijft graag over inspirerende artsen en specialismes. Ze is naast haar coschappen vaak op een kampeerterrein te vinden.
Het is een rustige avonddienst op de ic. We zijn net klaar met de avondvisite als er een melding komt van een nieuwe opname. Een man van rond de negentig, die door een noodlottig ongeval in een reanimatiesetting terecht is gekomen. De leeftijd voorspelt niks goeds en als we de rest van de overdracht horen ziet het er alleen maar somberder uit.
Ik ben halverwege mijn senior coschap op een academische ic. De dagen vliegen voorbij, gevuld met mdo’s, opnames, familiegesprekken en verrichtingen. De afdeling ligt vol. Iedere patiënt is weer totaal anders, maar ze hebben één ding gemeen: alle casussen zijn tragisch.
Promoveren is een veelbesproken onderwerp onder geneeskundestudenten, zeker in de context van (vereist) promoveren om in opleiding te komen. Hoewel het een hot topic is, blijft het vaak onduidelijk wat er allemaal bij zo’n promotietraject komt kijken.
Terwijl ik terugdenk aan mijn ervaringen tijdens mijn keuzecoschap in Tsjechië, hoor ik de berichtgeving over de oorlog in Gaza op de achtergrond. Ik ben nog weleens kritisch geweest op de verschillende communicatiestijlen en zorgsystemen in Tsjechië en Nederland, maar op dit moment bekruipt me een gevoel van schaamte.
Voor mijn keuzecoschap zit ik op een SEH in Tsjechië. De zorg komt medisch inhoudelijk veel overeen met Nederland (met uitzondering van alle medicijnnamen helaas). Maar de communicatiestijl verschilt behoorlijk.
In ons eerdere artikel "Pak je stethoscoop en pikhouweel" klinkt het werk van expeditiearts heroïsch en licht onwerkelijk, maar hoe is het in het echt? We vroegen het aan Anne Brants, SEH-arts in het dagelijks leven, maar ook ervaren expeditiearts. Vol passie en met een gezonde dosis nuchterheid, vertelt ze over haar ervaringen.
‘Syncope in de BILLA’ ‘Syncope in de BILLA’ ‘Syncope in de BILLA’ Zien jullie al een terugkerend thema in deze aanmeldingen op de seh? Ik vind het een mooi staaltje Tsjechische epidemiologie.
De zon schijnt naar binnen op het bed van Gea Janssen. Het is een zomerse zondagochtend, maar op de kamer is de sfeer gespannen. Gea is 66 jaar en wordt nu enkele dagen beademd op de intensive care vanwege een sepsis.
Tsja, het Tsjechisch. Ik ben op 7-jarige leeftijd naar Tsjechië verhuisd, en heb daar op de basisschool gezeten. Op mijn 10de ben ik weer naar Nederland terugverhuisd, waarna het Tsjechisch een beetje in de vergetelheid raakte. Ik kan mijzelf alsnog prima redden in die taal, maar nu ik eenmaal weer in Tsjechië ben voor coschappen en dag in, dag uit, Tsjechisch moet spreken is dat toch andere koek.
Yfke Prins schrijft graag over inspirerende artsen en specialismes. Ze is naast haar coschappen vaak op een kampeerterrein te vinden.
Af en toe hoor je over fabelachtige sportprestaties, vooral op het gebied van duursporten. Fabelachtig of bizar? Is het eigenlijk wel gezond om de grenzen op te zoeken of misschien wel te overschrijden?
Wat hebben besneeuwde bergtoppen, kolkende zeeën en de zinderende tropen met elkaar gemeen? Het kunnen allemaal plekken zijn waar de expeditiearts kantoor houdt.
Hoewel studenten na twee jaar colleges volgen vanuit hun kamer weer naar de universiteit mogen, blijven de collegezalen opvallend leeg. Waarom gaan studenten niet naar college? Wat is er zo leuk aan wél naar college gaan? En last but not least, is het erg als ze vaker thuisblijven?
